Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια χωρίς να καταλαβαίνεις τους γονείς και τον αδελφό σου; Πώς μπορεί να βοηθήσει μια ριζική αλλαγή σε ένα καλύτερο μέλλον; Η ευτυχία πού κρύβεται τελικά; Πώς είναι να είσαι μετέωρος και ποιο είναι το μυστικό για να σταθείς ξανά στα πόδια σου;

Ο Μάριος Μάζαρης έγραψε μια ενδιαφέρουσα, τρυφερή και δυνατή ιστορία για αναγνώστες από 6 ετών και πάνω και παρακολουθούμε την καθημερινότητα των δίδυμων παιδιών μιας οικογένειας. Εξωτερικά μπορεί να μοιάζουν αλλά έχουν πολύ διαφορετικές συνήθειες, συμπεριφορές, επιλογές, νοοτροπία. «Ίσως αυτό να είναι το ωραίο στο να έχεις αδέρφια, υπάρχει κάποιος πολύ διαφορετικός από σένα μέσα στο σπίτι, που προσπαθείς να τον καταλάβεις», τονίζει η μικρή αφηγήτρια. Χάρη στο πλούσιο και πυκνογραμμένο κείμενο βλέπουμε τη μεταξύ τους σχέση αλλά και αυτή με τους γονείς τους, με τους οποίους πηγαίνουν ταξίδια αλλά τελευταία ο μπαμπάς δεν είναι μαζί τους σε όλα. Το κοριτσάκι παραδέχεται ότι δυσκολεύεται να καταλάβει τους ανθρώπους γύρω της, τον αδερφό της, τους γονείς της και όνειρό της είναι να κάνει συνέχεια ταξίδια γιατί: «…με βοηθούν να καταλαβαίνω καλύτερα τους γονείς μας»! Γέλασα πολύ με τη συνήθεια του αδελφού της να χρησιμοποιεί συνέχεια επίθετα, κάτι που περιμένει και από τους άλλους. Θέλει σε κάθε πρόταση το κάθε αντικείμενο να έχει το επίθετό του! Επίσης, του αρέσουν τα παζλ: «δεν αντέχει, λέει, να βλέπει τα κομμάτια μόνα τους»!

Με αφορμή ένα ταξίδι στα Μετέωρα, τα δυο αδέλφια συζητάνε με τους γονείς τους για τη σημασία του «μετέωρου», που είναι το αβέβαιο, αυτό που δεν ξέρεις αν θα πετύχει, το άστατο και αυτό το επίθετο ταιριάζει στην οικογένειά τους γιατί μετά τα Μετέωρα οι γονείς παίρνουν μιαν απόφαση που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές όλων. Ο Μάριος Μάζαρης μας συστήνει μια οικογένεια σαν όλες τις άλλες, που αποτελείται από ανθρώπους με αισθήματα, χαρακτήρα, αντιλήψεις. Δυο παιδιά και δυο γονείς που αγκαλιάζονται, αγαπιούνται, έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους, έρχεται όμως η στιγμή που πρέπει αυτό να αλλάξει. Το κείμενο αναδεικνύει με ευφάνταστο τρόπο πως η συγκεκριμένη αλλαγή δεν είναι για κακό κι έτσι βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν περισσότερο αντίστοιχες αλλαγές στο δικό τους σπίτι. Αγάπη, χαρά και ευτυχία θα εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά οπότε οι τέσσερίς τους θα παραμένουν ένα αρραγές παζλ με σφιχτά δεμένα μεταξύ τους τα κομμάτια του.

Η εικονογράφηση του Βασίλη Κουτσογιάννη είναι υπέροχη! Εκτός από την απεικόνιση των παιδιών και της οικογένειάς τους με υπέροχες σκιαγραφήσεις, προσεγμένες λεπτομέρειες και πλούσια χρώματα, έχουμε χιλιάδες άλλα προτερήματα: εικόνες πάνω και κάτω από το κείμενο, υπέροχη ανάμιξη ρεαλισμού και φαντασίας (δείτε την αφηγήτρια με άκρως υποδειγματικό τρόπο να γίνεται ένα με τα τοπία που φωτογραφίζει στα ταξίδια της ή πώς ξεπηδούν από τις φωτογραφίες τα τοπία και τα μνημεία), πρωτότυπες οπτικές γωνίες όπως αυτή που η οικογένεια φτιάχνει το παζλ γυρνώντας από τα Μετέωρα και τους βλέπουμε από πάνω, σα να είμαστε στην οροφή του σπιτιού! Τι άλλο να πρωτοσχολιάσω; Τη σκηνή με τους λουκουμάδες που μου έτρεχαν τα σάλια ακριβώς όπως του σκύλου που έχουν τα παιδιά; Τα λαμπιόνια στην ταβέρνα; Τον χάρτη με την πινέζα; Τη σουρεαλιστική απεικόνιση της αβεβαιότητας; Την τρυφερότητα της μητρικής αγκαλιάς; Τα Μετέωρα που μου θυμίζουν ιμπρεσιονιστικό πίνακα; Κυρίως όμως δε θα ξεχάσω την άφθαστη τέχνη της απεικόνισης του παζλ σε κρίσιμα σημεία της ιστορίας. Χιλιάδες μικρά και μεγάλα κομμάτια συγκροτούν είτε το παιχνίδι του αδελφού της αφηγήτριας είτε την ίδια την οικογένεια, τις εσωτερικές σελίδες, το εξώφυλλο! Με πόση υπομονή και μελέτη ο Βασίλης Κουτσογιάννης έφτιαξε τέτοιες εικόνες με πραγματικά πολλά και διαφορετικά κομμάτια που κανένα δε μοιάζει με το άλλο σε μέγεθος, σχήμα ή γωνίες!

Το »Μετέωρα» είναι ένα τρυφερό, συγκινητικό, ρεαλιστικό παραμύθι που μαλακώνει αρκετά τη σκληρότητα των αλλαγών που ίσως βιώσει ένα παιδί στο οικογενειακό του περιβάλλον και τονίζει με σωστά παραδείγματα και ρεαλισμό πως τα πράγματα ίσως και να αλλάζουν προς το καλύτερο, ίσως και να είναι αυτό η ευτυχία όλων τους, αφού δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Σταδιακή εξέλιξη της ιστορίας, πλούσιο λεξιλόγιο, τρυφερά αισθήματα, υποδειγματική προσέγγιση ενός δύσκολου θέματος και αξιέπαινη εικονογράφηση είναι μερικά μόνο από τα θετικά χαρακτηριστικά ενός παραμυθιού που δεν πρέπει να λείπει από καμία παιδική βιβλιοθήκη!