Στο νεκροταφείο ζώων λαμβάνει χώρα μια τυμβωρυχία. Ξεθάβονται όνειρα, υποχθόνιες φαντασίες και σκόρπιοι φόβοι, ό,τι πιο πολύτιμο απ’ το σώμα ενός ποιητή. Βάλε το σώμα στην ήσυχη γωνιά ενός τραπεζιού και μ’ ένα νυστέρι διάβασε. Όμως, φιλόζωε και ζωόφιλε αναγνώστη, σε προειδοποιώ: ό,τι αγαπώ το θάβω. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζήσεις. Εδώ, φιλοξενούνται ζωάκια που την ασχήμια τους την ερωτεύεσαι.
Σε φιλώ.

Στα άλλα ερωτικά στήνεται ένα παιχνίδι για την καύλα και τον έρωτα, για το αίνιγμα της αγάπης και τι κάνουν οι άνθρωποι όταν ζεσταίνονται. Καθώς σβήνουν τα φώτα και τα σώματα αγκαλιάζονται μες στο σκοτάδι, ακούς σιγά σιγά τους ψιθύρους να γίνονται κραυγές και τα χάδια πόνος. Σωρός οι ερωτήσεις ξαπλώνουν στο κρεβάτι. Πώς μπορείς να είσαι μόνος σου και να σου λείπει ο εαυτός σου; Πώς μπορείς να είσαι με τον άλλο και να σου λείπει ο άλλος; Καμιά απάντηση δεν αρκεί για να γεφυρώσει το χάσμα. Στην έρημο όπου παίζεται το παιχνίδι του έρωτα, βαδίζουμε μόνοι μας, με μόνη παρηγοριά τη σιγουριά δυο ξένων πως κάποτε θα συναντηθούν.