ΤΡΕΠΛΙΕΒ: […] Κατά τη γνώμη μου το σύγχρονο θέατρο είναι μια ρουτίνα, μια προκατάληψη. Όταν ανοίγει η αυλαία και εμφανίζονται αυτά τα τέρατα της υποκριτικής, οι γκουρού της ιερής τέχνης, σε ένα δωμάτιο με τρεις τοίχους και χαμηλό φωτισµό, να παριστάνουν τους ανθρώπους που τρώνε, πίνουν, ερωτεύονται, περπατάνε, φοράνε τα σακάκια τους... Μέσα από χυδαίες εικόνες και πρόστυχες φράσεις προσπαθούν να μας μιλήσουν για την ηθική – την μικρόψυχη ηθική – που είναι κατάλληλη μόνο για οικιακή χρήση. Όταν μου σερβίρουν με χίλιες παραλλαγές όλο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, τότε το βάζω στα πόδια να ξεφύγω, όπως ο Γκυ ντε Μωπασσάν όταν ο Πύργος του Άιφελ τού πολτοποίησε τον εγκέφαλο με τη χυδαιότητά του.

ΣΟΡΙΝ: ∆εν γίνεται χωρίς το θέατρο…

ΤΡΕΠΛΙΕΒ: Χρειαζόμαστε καινούργιες φόρμες, πρέπει να βρούμε νέους τρόπους έκφρασης […].