Ήμασταν όλοι κι όλοι είκοσι ψυχές. Αφετηρία μας το έτος 1989 και, για μια δεκαετία περίπου, έδρα μας τα πεζοδρόμια, τα παγκάκια του κέντρου της Αθήνας και το γραφείο του δικηγόρου Αντώνη Παπαδόπουλου.
Αυτόνομη ομάδα, ανένταχτη και ακηδεμόνευτη. Στόχος μας η Ποίηση στην πράξη, δίχως επικεφαλής, χορηγούς και συνδιαλλαγές με ενώσεις λογοτεχνών και συγγραφικές εταιρείες. Την ονομασία «Ξωτικά της Ποίησης» την έδωσε η Βάσω Μαργαρίτη, ποιήτρια και κατά κάποιον τρόπο συνδετικός κρίκος όλων μας. Απέναντι απ’ τις Εκθέσεις των εκδοτών στήναμε την δική μας Αντι-έκθεση. Πότε στα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, πότε στην Πλατεία Κλαυθμώνος και πότε στην πλατεία Εξαρχείων ή στον Λόφο του Στρέφη. Με παρεμβάσεις, κριτικές, εφημερίδες χειρόγραφες και μουσικές βραδιές διατυπώναμε τις θέσεις μας για έναν κόσμο καλύτερο, μακριά από τα ειωθότα της εποχής.
Η Βάσω, ο Μανόλο, ο Άρης, ο Δημήτρης, η Φρόσω, ο Αλέξανδρος, ο Αποστόλης, ο Ανδρέας, ο Διονύσης, ο Κώστας, ο Αντώνης, ο Γιάννης, ο Τάσος, ο Ντίνος, η Αντιγόνη, η Τόνια, ο Ιωάννης, ο Θανάσης, ο Αναστάσης και ο Γιώργος, γράψαμε τις δικές μας σελίδες στη Βίβλο της ανυπότακτης δημιουργίας.
Οι συγκρούσεις μας και τα μονιάσματα σχεδόν καθημερινά. Και ποιον πολιτικό δεν σατιρίσαμε! Ποια κομπορρημονούσα προσωπικότητα της αθηναϊκής κοινωνικής ζωής δεν κατέστη έμπνευση για το μελάνι μας!
Δυστυχώς ευάλωτη η ψυχή μας και κάποιοι δεν άντεξαν το πέπλο της κατάθλιψης. Ήταν το βαρύ τίμημα για την ποιητική ζωή τους. Χάθηκαν με μια σφαίρα στο κεφάλι, όπως ο Αλέξανδρος που αγαπούσε τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη ή η Βάσω που έσβησε στο Δαφνί μετά από την απόπειρα αυτοχειρίας της, αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο ανέκδοτο έργο δοκιμίων, διηγημάτων και ποίησης.
Έχουμε χρόνια να βρεθούμε οι εναπομείναντες. Μέσα από την παρούσα ποιητική συλλογή, αισθάνομαι ότι τους προσκαλώ με έναν συνθηματικό τρόπο να ξαναβρεθούμε. Είναι οι μνήμες πολλές και τα συναισθήματα ισχυρά. Τα «Ξωτικά» γνωρίζουν την οιωνοσκοπία παρατηρώντας εδώ και χρόνια την ανταρσία των άστρων τις νύχτες της μεγάλης μοναξιάς.
Μια λάμψη αερική να φωτίσει τους στίχους των απείθαρχων λυγμών…