«...είμαι επιρρεπής στα λάθη. Λες και τα κάνω επίτηδες. Δεν μου αρέσει που υποπίπτω σε αυτά αλλά είναι καλό σημάδι που συμβαίνουν. Δεικνύουν μια ειλικρίνεια αυθόρμητη που από μόνος μου δεν μπορώ να εκφράσω και να διαπιστώσω. Έρχονται λοιπόν τα λάθη για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Δεν θέλω να σταματήσω να τα κάνω. Η τελειότητα με τρομάζει και με αγχώνει. Μου κόβει το οξυγόνο που μου αναλογεί.»

Υπάρχει ένα σημείο, ένα μοναδικό σημείο, από όπου ξεκινούν όλα ή που καταλήγουν όλα. Ένα σημείο που ορίζει την αρχή ή το τέλος. Μία κουκίδα απειροελάχιστα μικρή που είναι πολύ μακριά ή πολύ κοντά. Μια τελεία σε ένα σχέδιο. Κάποιες φορές δεν φαίνεται καν και πρέπει να την αναζητήσουμε, όπως κι όλα αυτά που μας απασχολούν. Ένας νέος άντρας αποφασίζει κάποια στιγμή να παραμείνει μόνος στο σπίτι του και ξεσπάει για όλα αυτά που τον βασανίζουν, διεκδικώντας για ακόμα μια φορά τον εαυτό του, τη θέση του στον κόσμο και κάποιες απαντήσεις, με την ελπίδα, όταν βγει, να βρεθεί σε έναν καλύτερο κόσμο. Αναρωτιέται «Τι είναι η ζωή μας μπροστά στην εικόνα που θέλησε κανείς για εμάς;» Η απάντηση, αν υπάρχει, βρίσκεται μόνο εκεί. Σε αυτό το σημείο.

Α. X. Κ.