Ελιά, η υπεραιωνόβια, σύμβολο ειρήνης και σοφίας, η ήρεμη δύναμη, υπόσχεση για το αύριο, πανταχού παρούσα σε κάθε πολιτισμική παράδοση από την Κρήτη, ως τη Θράκη.

Ελιά, εκείνη που θα συνεχίσει να βρίσκεται ριζωμένη στην ξασπρισμένη πέτρα της Μάνης, στ’ ακρογιάλια του Ιονίου, εκείνη που θα υψώνεται στον ήλιο του Αιγαίου, για να θυμίζει τη συνέχιση και την εξέλιξη της ζωής, και να υμνείται.

Ελιά, η πρώτη του κόσμου, και του μύθου, η ιερή, που φύτρωσε εκεί όπου χτύπησε το δόρυ της η θεά Αθηνά, στο βράχο της Ακρόπολης.

Ελιά, εκείνη που και εγώ πίστεψα ως μέσο εξαγνισμού της ψυχής, μια ελιά φιλενάδα με μορφή ανθρώπινη καμιά φορά, ήταν που με κάλεσε, με τους στίχους του Βιτσέντζου Κορνάρου: «Ἀπ’ ὃ,τι κάλλη ἔχει ἂνθρωπος, τά λόγια ἔχουν τή χάρη/ νά κάμουσι κάθε καρδιά παρηγοριά νά πάρη•/ κι ὃπου κατέχει νά μιλῇ μέ γνώση καί μέ τρόπο,/κάνει καί κλαῖσι καί γελοῦν τά μάτια τῶν ἀνθρώπω», αυτό με κέντρισε, και ίσως με λύτρωσε γράφοντας.

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου