Η Γιούλη Τσακάλου, που διατηρεί μία από τις παλιότερες βιβλιοφιλικές ομάδες στο facebook με το όνομα «Βιβλίο-Παρουσιάσεις-Κριτικές», μέσα από την πορεία της στον χώρο του βιβλίου ήρθε σε επαφή με ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος, τους γνώρισε, της μίλησαν και το αποτέλεσμα είναι αυτό το καλαίσθητο βιβλίο. Εξήντα πέντε συνεντεύξεις από Έλληνες και ξένους συγγραφείς, εκδότες, πολιτικούς και καλλιτέχνες συγκροτούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη πολιτισμού.

Ενδιαφέρουσες, ξεχωριστές και ιδιαίτερες ερωτήσεις μας βοηθάνε να γνωρίσουμε καλύτερα τον άνθρωπο πίσω από το βιβλίο και να μάθουμε τον τρόπο σκέψης και αντίληψης πριν, κατά τη διάρκεια ή ακόμη και μετά τη συγγραφή. Η Γιούλη Τσακάλου έχει μελετήσει την κάθε προσωπικότητα και προσπαθεί να βγάλει στο φως τα ψήγματα εκείνα που είναι πιο αντιπροσωπευτικά του χαρακτήρα και του ταλέντου που έχει ο / η συνομιλητής / συνομιλήτριά της. Οι ερωτήσεις ποικίλλουν σε μέγεθος και περιεχόμενο και οι απαντήσεις βοηθάνε να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το πώς βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι του πνεύματος το παρελθόν και την Ιστορία μέσα από τη λογοτεχνία, την οικονομική κρίση της εποχής μας, τις μεταβολές στην καθημερινότητά μας μετά την πανδημία κι όλα αυτά με αφορμή το βιβλίο που έγραψαν την περίοδο που έγινε η συνέντευξη. Φυσικά οι γυναίκες έχουν την πρωτοκαθεδρία και δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω για να «γνωρίσω» μέσα από τα κείμενα που έστησε η Γιούλη Τσακάλου. Η Άλκη Ζέη της λεωφόρου Αλεξάνδρας, η Ιωάννα Καρυστιάνη που υποστηρίζει θετικά την απόπειρα συγγραφής από τον καθένα αρκεί να δουλέψει με ταπεινοφροσύνη, η Αλκυόνη Παπαδάκη που τη βαραίνει το υλικό που μαζεύεται μέσα της και θέλει να το μοιραστεί κάπου, η Ευγενία Φακίνου που υποστηρίζει πως γράφουμε για να παρηγορήσουμε και όχι για να θεραπεύσουμε το τραύμα που φέρουμε εντός μας, η Ελένη Πριοβόλου που γράφει από την ανάγκη να φωνάξει δυνατά και να επαναστατήσει, η Σώτη Τριανταφύλλου που μιλάει μεταξύ πολλών άλλων για τους διανοούμενους και για τον ελιτισμό, η Λένα Διβάνη που αναφέρεται εκτενώς στη γυναικοκτονία και προσπαθεί να καταλάβει πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο και άλλες μας καλωσορίζουν στη ζωή τους.

Υπάρχουν όμως και άντρες, όπως ο αστείρευτος Γιάννης Ξανθούλης, που προσπαθεί μεγαλώνοντας να κατανοήσει πόσο αταίριαστος εξακολουθεί να είναι με τα τρέχοντα ήθη, ο Αύγουστος Κορτώ που έχει βγει πιο ώριμος και νηφάλιος από τα λάθη που έκανε στο παρελθόν, ο Γιώργος Χουλιάρας με το αξιοσέβαστο βιογραφικό και τη συνέντευξη-χείμαρρο, ο Πέτρος Μάρκαρης που τονίζει πως το αστυνομικό μυθιστόρημα μετεξελίχθηκε από αστυνομικό σε κοινωνικό με αστυνομική πλοκή γι’ αυτό και απέκτησε μεγάλη επιτυχία κυρίως στην Ευρώπη, ο Αλέξης Πανσέληνος που τον έλκει η αντιφατική φύση των ανθρώπων και υποστηρίζει πως οι δύσκολες καταστάσεις ευνοούν την τέχνη, ο Αλέξης Σταμάτης που διευκρινίζει ότι η τέχνη δε θεραπεύει, ο Δημήτρης Στεφανάκης που αναφέρει πως η Ιστορία γράφεται για να εθίσει τους ανθρώπους στα κακώς κείμενα εξ ου και επαναλαμβάνεται αφού ο άνθρωπος δε διδάσκεται, ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης που εντοπίζει πως η μαγεία της γραφής προέρχεται από το γεγονός ότι αναβλύζουν μέσα σου ιδέες και προτάσεις που δεν είχες φανταστεί, ο Γιάννης Δούκας που εντοπίζει ως προαιώνιες ανθρώπινες ανάγκες τη μετάπλαση της εμπειρίας, την αφήγηση και την αναπαράστασή της, ο Θοδωρής Καλλιφατίδης που τονίζει την ανάγκη μιας συμφιλίωσης με τον εαυτό μας για να μπορούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη χωρίς αγωνίες κι ενοχές, ο Κώστας Ακρίβος που αποφαίνεται πως η λογοτεχνία στέκεται θαρραλέα απέναντι στην έννοια του κακού χωρίς να δασκαλεύει και να ηθικολογεί, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης που διοχετεύει στις ιστορίες του την οργή, την πίκρα και τον σαρκασμό του και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Στους εκδότες συναντάμε τον Στέφανο Πατάκη που ενδιαφέρεται για την ορθή χρήση της γλώσσας και πρεσβεύει πως χρειάζεται ταλέντο και σκληρή δουλειά για να γράψει κάποιος σοβαρά έργα, τον Γεώργιο Κυπραίο-Παπαδόπουλο που υποστηρίζει ότι όλα τα βιβλία είναι αξιόλογα, αφού ο καθένας που γράφει δίνει σε αυτό τον καλύτερό του εαυτό, την Ελένη Κεκροπούλου που τονίζει πως η πρόοδος επιτυγχάνεται με την αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη και την αυταπάρνηση, τον Δημήτρη Καραναστάση που εκπροσωπεί έναν σημαντικό μεσαίου βεληνεκούς εκδοτικό οίκο αφοσιωμένο στην ποιότητα και στην επιμέλεια και στο πλάι τους στέκονται σημαντικά ονόματα της ξένης λογοτεχνίας, όπως ο Chris Carter, ο Anthony Horowitz, ο Leonardo Padura, η Claire Mackintosh με εξίσου ενδιαφέρουσες απόψεις και σκέψεις για την παγκόσμια λογοτεχνία και τα διάφορα και διαφορετικά είδη της. Υπάρχουν επίσης αγαπημένα ζευγάρια, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος και η Μαρία Παπαγιάννη, που ασχολούνται με τη μουσική και με το παιδικό βιβλίο αντίστοιχα, ο Μάνος και η Κώστια Κοντολέων που βιώνουν μια ζωντανή και εξαιρετικά συντροφική καθημερινότητα με διαρκείς αφορμές για συζητήσεις, όπως επίσης άνθρωποι από τον χώρο της μουσικής, ακόμη και πολιτικοί που πλαισιώνουν αυτήν τη σημαντική έκδοση.

«Σκέψεις που έγιναν λέξεις» έγραψε η Γιούλη Τσακάλου διατυπώνοντας εύστοχες ερωτήσεις και απευθυνόμενη σ’ ένα ευρύ φάσμα λογοτεχνών, Ελλήνων και ξένων, σε εκδότες και σε πολιτικούς, με αποτέλεσμα μέσα από τις σελίδες του συγκεντρωτικού αυτού τόμου να ξεπηδάει με ενάργεια, αμεσότητα και πολυπρισματικότητα ο κόσμος της σημερινής λογοτεχνικής πραγματικότητας εντός και εκτός Ελλάδος, να διαφαίνονται τάσεις, προοπτικές και εξελίξεις που, αν δε μας απασχολούν ήδη, σίγουρα θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις που διαβάζονται ανεξάρτητα και με όσο χρόνο θεωρεί ο αναγνώστης απαραίτητο για να γνωριστεί καλύτερα με τον συγγραφέα που επιλέγει κάθε φορά, όλες τους ρέοντα κείμενα από ανθρώπους που μας ταξιδεύουν συχνά με τα πονήματά τους και τώρα ήρθε η ώρα να μας καλωσορίσουν και στη ζωή τους