Αν μπορεί να έχει πρόσωπο ένας τόπος, είναι αυτό που προσπάθησα να φανερώσω με τις λέξεις μου.
«Ισόγεια λοιπόν τα σπίτια, κι εμείς πατώντας στο χώμα, στη γη μας –πολύ αργότερα σε τσιμέντο και άσφαλτο–, βλέπαμε και τη ζωή να περπατάει στέρεα σαν τη μάνα μας που βάδιζε σταθερά και σβέλτα για να τα προλάβει όλα, ακόμα και τον κήπο, μιας και τα φυτά κάνουν τον κύκλο τους κι έχουν κάθε φορά άλλες ανάγκες. Απορούσα πώς άντεχε ανάμεσα σε τόσες δουλειές να κάνει και αυτό. Μάλλον το να καλλιεργείς αμπέλια, λαχανικά και λουλούδια σε κάνει ισορροπημένο, αισιόδοξο και σοφό. Μαθαίνεις την τέχνη του βίου να χτίζεις σιγά σιγά, να μην εγκαταλείπεις, να είσαι ταπεινός, και ίσως η ταπεινότητα να είναι ένα σπάνιο στοιχείο του ανθρώπου, εκείνο που τον προχωράει».