Μέχρι τον 19ο αιώνα, εποχή όπου σηµειώνονται οι πρώτες σχετικές καταγραφές για το νησί της Καρπάθου από επίσηµους φορείς και ιστορικούς, τα έργα των χαρτογράφων και τα κείµενα των περιηγητών αποτελούν πολύτιµες και σε πολλές περιπτώσεις µοναδικές πηγές σχετικά µε την κατάσταση του νησιού στα νεότερα χρόνια. Η Κάρπαθος, ευρισκόµενη στο νοτιοανατολικό άκρο του Αιγαίου, ήταν από τα νησιά εκείνα που γνώρισαν µικρή επισκεψιµότητα από εκείνους που ταξίδευαν στο Αρχιπέλαγος ήδη από τον 15ο αιώνα. Ελάχιστοι που µπόρεσαν να την επισκεφθούν εκείνα τα χρόνια, εντυπωσιάζονται από το ύψος των βουνών, από τις κρηµνώδεις ακτές και από τα εξαιρετικά αγκυροβόλιά της, παραδίδοντας παράλληλα µια εικόνα των κατοίκων της πολύ περίεργη: όλων τα πρόσωπα είναι λερωµένα µε πίσσα, οι άνδρες επιλέγουν τις υποψήφιες συζύγους µε πρόβα και λευκές νεράιδες ζουν ανάµεσά τους.
Από τα µέσα του 19ου αιώνα η Κάρπαθος θα αποτελέσει προορισµό για τους Ευρωπαίους, στον οποίο η αρχαιολατρεία και η στροφή στο κλασικό ιδεώδες συνυπήρξαν µε την παρατήρηση των σύγχρονων κατοίκων της, µε τις παραγωγικές δυνατότητες του τόπου και µε την καταγραφή του λαογραφικού της πλούτου. Τα µικροσκοπικά φτωχικά χωριά των Καρπαθίων επάνω στα όρη, οι ενδυµασίες, οι διασκεδάσεις, τα τραγούδια και οι χοροί τους, οι προλήψεις και οι δεισιδαιµονικές πρακτικές τους, συνθέτουν για την πλειοψηφία των περιηγητών έναν κόσµο σχεδόν ουτοπικό, µε τις ρίζες του να χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Για πρώτη φορά, ένα βιβλίο προβάλλει την πορεία της χαρτογραφικής απεικόνισης του νησιού, ενώ αναλύονται οι λόγοι που οι χαρτογράφοι και οι περιηγητές υπέπεσαν σε σφάλµατα και ανακρίβειες στην περίπτωση της Καρπάθου.