Πολλοί υποστηρίζουν ότι η υποκριτική τέχνη δεν μπορεί να μπει σε πλαίσια και κανόνες και ότι περισσότερο αποτελεί ένα έμφυτο ταλέντο ορισμένων ανθρώπων. «Ή το έχεις ή δεν το έχεις», έχουμε πολλές φορές ακούσει να λένε κάποιοι χαρακτηριστικά. Είναι όμως έτσι τελικά;
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η τέχνη του θεάτρου όχι μόνο έχει κρατηθεί ζωντανή ανά τους αιώνες αλλά έχει εξελιχθεί και αναπτυχθεί κερδίζοντας την καρδιά χιλιάδων καλλιτεχνών και θεατών σε ολόκληρο τον κόσμο και διδάσκεται πλέον σε ανώτατο επίπεδο.
Από τη γέννηση της τραγωδίας, την αρχαία και ρωμαϊκή κωμωδία, το αστικό και θρησκευτικό δράμα, το ελισαβετιανό θέατρο με τα έργα του Σαίξπηρ και του Μάρλοου, μέχρι το επικό θέατρο του Μπρεχτ, το ηθικό δράμα, το θέατρο του παραλόγου, της επινόησης, το θέατρο της σκληρότητας, τη φάρσα, τη σάτιρα και το θέατρο ντοκουμέντο, η τέχνη της υποκριτικής, ο τρόπος δηλαδή που οι ηθοποιοί φτάνουν μέσα από τις δοκιμές να υποδύονται τους ρόλους τους ενώπιον των θεατών, αποτελεί τη σπουδαιότερη –κατά κοινή ομολογία– ζωτική λειτουργία της δραματικής τέχνης. Θέατρο χωρίς ηθοποιούς δεν υφίσταται.
Το δοκίμιο αυτό ας αποτελέσει την αφορμή για περαιτέρω σκέψη και διάλογο μεταξύ των ανθρώπων που ασχολούνται με την υποκριτική, στην πορεία διαμόρφωσης μιας σύγχρονης μεθόδου, πλήρους και αντικειμενικής, η οποία θα σταθεί δίπλα τους, ως βασικό βοήθημα, για την ανάδειξη των καλλιτεχνικών προσπαθειών τους και την αναβάθμιση της τέχνης τους γενικότερα.