Κυριακή Φράγκου-Δέκα συν μία αληθινές ιστορίες πρωταγωνιστών της ζωής-Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Η Κυριακή Φράγκου ζει στη Θεσσαλονίκη και αγαπά να μοιράζεται ό,τι έρχεται στα χέρια της. Στην πόλη της –και όχι μόνο– την αποκαλούν «μητέρα Τερέζα» ή «μητέρα αστέγων». Το 2015 ίδρυσε την «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου και τη στήριξη εξήντα πέντε εθελοντών. Της αρέσουν τα αληθινά παραμύθια. Η συγγραφική της ανησυχία γεννιέται το 2018 και γράφει το βιωματικό οδοιπορικό «Όρεξη να ’χεις για Θεό». Στο παραμύθι «Νερό! Νερόοοο…» γράφει για την άμετρη αγάπη της για την Αφρική και το όνειρό της να ξεδιψάσει τα «σοκολατένια παιδιά». Στο βιβλίο «Δέκα συν μία αληθινές ιστορίες πρωταγωνιστών της ζωής» δίνει φωνή στους αστέγους και διηγείται ιστορίες τους.

Όπως γράφει στο τέλος του βιβλίου της, σε μια εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, η Εθελοντική Διακονία δίνει τρανταχτό παρόν, προσθέτοντας κάθε χρόνο μια ηθική υποχρέωση, με συνεχείς νέες συνεργασίες και με εμπιστοσύνη και εκτίμηση σε εθελοντές που βρίσκονται στο πλευρό της. Ναι, γίνεται μεγάλο έργο από τους εθελοντές αλλά θα προτιμούσα το έργο να γίνεται από την Πολιτεία και την Εκκλησία. Να μην υπάρχουν άστεγοι, να υπάρχουν κρατικές δομές, ικανές να καλύπτουν αυτές τις ανάγκες. Ο εθελοντισμός καλύπτει και αντικαθιστά τις αδυναμίες της Πολιτείας. Δεν μπορώ όμως να μη συγχαρώ τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των εθελοντών αλλά και της συγγραφέως που έχει κάνει μεγάλο έργο για τους αδύναμους οικονομικά συμπολίτες.

Οι μικρές αληθινές ιστορίες που ξετυλίγονται σε τούτο το βιβλίο των 110 σελίδων, συγκινητικές και ανθρώπινες, σε ταρακουνούν. Νιώθεις πως εκεί έξω στον δρόμο, κυκλοφορούν άνθρωποι χωρίς αποσκευές, τραγικές φιγούρες, με μια ζωή που εύχεσαι να μην σε αγγίξει ποτέ. Άνθρωποι αόρατοι, ναυαγισμένοι και κάθε μέρα προστίθενται περισσότεροι, γιατί η τύχη τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Ή κατρακύλησαν εξ αιτίας των μνημονίων ή της σπάταλης ζωής που νόμιζαν ότι θα απολαμβάνουν για πάντα. Άνθρωποι που παρόλα αυτά σε κοιτούν με αξιοπρέπεια αν και συχνά δεν ξέρεις αν πραγματικά έχουν την ανάγκη σου ή είναι θύματα κάποιας συμμορίας, που τους αναγκάζει σε επαιτεία. Η αστεγία είναι μια αλήθεια και η αγωνία των εθελοντών φαίνεται ολοκάθαρα όταν προσπαθούν να γεμίσουν τσουκάλια ψάχνοντας τα απαραίτητα στη λαχαναγορά. Ανάμεσά τους πρόσφυγες, μετανάστες, χρήστες ουσιών, κακοποιημένες γυναίκες, παιδιά και αλκοολικοί.

Η συγγραφέας γράφει για τις αποστολές στο Κογκό, ιστορίες συγκλονιστικές που σε ταράζουν. Με την αγάπη και την αλληλεγγύη που νιώθουν οι εθελοντές, καταφέρνουν πολλά και είναι άξιοι θαυμασμού. Μόνο όταν αντικρίζεις τον πόνο, παύεις να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο, το Εγώ δεν έχει θέση πια. Δεκατρία μικρά διηγήματα όπου ο Θεός, η πίστη και η αλληλεγγύη υπάρχουν παντού. Από την πώληση κάθε βιβλίου προσφέρονται: • 1€ υπέρ της ανέγερσης του Ιερού Ναού του Αγίου Γερασίμου του Υμνογράφου Μικραγιαννανίτου στο Κέγκε του Κογκό • 1€ στη Θεολογική Σχολή τουΟρθόδοξου Χριστιανικού Πανεπιστημίου της Κινσάσας του Κογκό. Καλοτάξιδο να είναι !

Μετά το «ταξίδι» που έκανα μαζί τους, σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι άστεγοι αγαπούν τα προβλήματά τους πιο πολύ από τις λύσεις…

Ίσως δεν έχουν άλλη επιλογή;

Ίσως φοβούνται τις λύσεις;Ίσως κάποιοι δεν τους αφήνουν;

Ίσως πάλι γιατί έμαθαν μέσα από αυτά τις δυνατότητές τους;

Ίσως αισθάνονται πως είναι το μόνο δικό τους..

«Αν με νοιάζεσαι, μη μου ξυπνάς αυτά που μου πήραν χρόνια να τα “κοιμίσω”. Αν θες να με βοηθήσεις, κάνε ησυχία...» μου είπε ο Θοδωρής σε ένα γεύμα.Στο τέλος, με ρώτησε: «Θα ’σαι πάντα πλάι μου;»«Θα ’μαι και εδώ και “πάνω”...» του είπα, δείχνοντας τον ουρανό.«Κι εγώ και εδώ και “πάνω”...»

«Μαζί;»

«Μαζί».