Εντός του παγκόσμιου σκηνικού της απερχόμενης υγειονομικής κρίσης, που επεδίωξε την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού όλου του πληθυσμού ως του μόνου μέσου ίασης και θεραπείας, η οδός της πλατωνικής θεώρησης της υγείας και της ασθένειας διαφέρει ριζικά και σε βάθος. Διότι ο άνθρωπος, ως μέρος του μακρόκοσμου (σύμπαντος), είναι μεν κατασκευασμένος όπως αυτός, πλην όμως με διαφορετικές αναλογίες των πρωταρχικών του στοιχείων (γη, νερό, αέρας, φωτιά). Σώο και υγιές είναι λοιπόν το σώμα «προς το οποίο έρχονται και από το οποίο φεύγουν όμοια με το ίδιο συστατικά, με τον ίδιο πάντα τρόπο και στη σωστή αναλογία», ενώ ασθένειες, αλλοιώσεις και φθορές επέρχονται όταν διαταράσσεται η ομαλή ισορροπία των τεσσάρων στοιχείων, εξαιτίας της υπερβολής, της έλλειψης και της ανοίκειας μετατόπισης ενός εκάστου αυτών. Ως εκ τούτου, η επίτευξη της υγείας είναι η προσπάθεια εναρμόνισης του σώματος και της ψυχής, έτσι ώστε το μεν σώμα να υπερνικήσει την αδράνειά του με τη χρήση αρμονικών κινήσεων, η δε ψυχή να αποφύγει τη μεγίστη νόσο, την άνοια, ασχολούμενη με την καλλιτεχνική και τη φιλοσοφική ενασχόληση, με τον ρυθμό και την αρμονία. Υπό αυτή την έννοια, προτεραιότητα για την υγεία δεν αποτελούν για τον Πλάτωνα τα φάρμακα -τὰ γὰρ νοσήματα (…) οὐκ ἐρεθιστέον φαρμακείαις- αλλά η δίαιτα μέσω της οποίας θα επιτευχθεί η εγκράτεια και ο έλεγχος των επιθυμιών (φιλοποσία, γαστριμαργία). Έτσι η ψυχή θα μπορέσει να εισέλθει στην οδό της φρόνησης και στη διαμόρφωση μιας φιλοσοφίας που, καθώς θα έχει αποδώσει τα μέγιστα για τα αθάνατα και τα θεία, δεν θα φοβάται ούτε τις ασθένειες ούτε τον θάνατο και θα επιστρέψει στον Άδη ακέραιη και υγιής.