To καλοκαίρι, που διαρκεί ως γνωστόν πέντε μήνες στην Ελλάδα και που τα παράθυρα του σπιτιού ήταν ορθάνοιχτα, τα πλοία καθρεφτίζονταν στα τζάμια μας ενώ έμπαιναν στο λιμάνι σφυρίζοντας, ή, αν προτιμάτε, τα δωμάτια του σπιτιού μας γίνονταν μέρος του λιμανιού, έτσι όπως ολόκληρα κομμάτια του εισχωρούσαν μες απ’ τα τζάμια. Του λιμανιού μιας παραθαλάσσιας χερσονήσου δύο-τριών χιλιάδων κατοίκων – μην προβληματίζεστε πού, δεν έχει τόση σημασία, κάπου στον Σαρωνικό.

«Παιδί, παιδί!» φώναζε τότε εκείνη. «Ξεκόλλα ντε καμιά φορά απ’ το παράθυρο κι έλα να φας! Είσαι με μια φέτα ξερό ψωμί, νηστικός απ’ το πρωί, δεν σου πήγε η κοιλιά στην πλάτη;» Ή κάποιες άλλες φορές: «Παύλο, πάμε αγόρι μου, σε παρακαλώ, ώς την αγορά. Έλα μπράβο να με βοηθήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα για φαΐ στο ψυγείο, κι αν περιμένουμε απ’ τον θείο σου να περάσει απ’ του Λαμπίρη, σωθήκαμε…»

Γιος ξενιτεμένων ναυτικών, ο 13χρονος Παύλος Μέρλος φεύγει από την παραθαλάσσια κωμόπολη που μεγάλωσε, τραυματισμένος από μια πρόωρη ομοφυλοφιλική σεξουαλική εμπειρία, για να γνωρίσει τον κόσμο. Θέλοντας να γίνει μουσικός –τέχνη για την οποία πιστεύει ότι είναι γεννημένος–, ξεκλειδώνει πολλά μυστικά, όχι μόνο της τέχνης, αλλά και της ζωής, που τον ενδιαφέρει εξίσου. ΄Εχουν άραγε κλείσει οι ουλές της παιδικής του ηλικίας όταν, πολλά χρόνια αργότερα, μια Πρωτοχρονιά στην αυγή του 21ου αιώνα, τον συναντάει μεσήλικα αυτοεξόριστο ένας παράξενος επισκέπτης, ο Ευμένης Παράσχος; Κι έχουν αποτελέσει δικαίωση της ύπαρξής του ο έρωτας και η τέχνη σε μια κοινωνία αποξένωσης, εκφοβισμού και μοναξιάς της αρρώστιας;

΄Ένα μυθιστόρημα εσωτερικής διαμόρφωσης του ήρωα και ταυτόχρονα μια τοιχογραφία των ελληνικών (και όχι μόνον) ερωτικών ηθών της τριακονταπενταετίας 1966-2000.