Μαρία Αποστόλου-«Δέρμα της μνήμης, μίλησε» -Εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Η Μαρία Αποστόλου κατάγεται από τον Βόλο. Είναι ψυχολόγος με πολυετή αξιόλογη δραστηριότητα στο χώρο των ΑμεΑ και των Αποκλεισμένων ομάδων πληθυσμού. Τον Δεκέμβριο του 2020 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Ανυπότακτη Ιστορία» από τις εκδόσεις Άπαρσις. Το «Δέρμα της μνήμης μίλησε» αποτελεί την δεύτερη ποιητική της συλλογή.

Μιλά το δέρμα της μνήμης; Θέλουμε να το ακούσουμε; Μήπως μας βολεύει η λήθη για να μην πονούμε; Η Μαρία Αποστόλου έρχεται μετά την πρώτη της ποιητική της συλλογή την «Ανυπότακτη ιστορία», 2020 από τις εκδόσεις Άπαρσις, με το νέο ποιητικό βιβλίο της να αγγίξει ευαίσθητες χορδές μας, πτυχές της ανθρώπινης περιπέτειας που μένουν πολύ συχνά στο σκοτάδι για πάντα ενώ αποτελούν την πεμπτουσία της ύπαρξης.

Μας παρασύρει σ’ ένα πλούσιο ταξίδι των συναισθημάτων, προκαλώντας μας να επιχειρήσουμε, να αντικρύσουμε και ν’ αγκαλιάσουμε τα θρυμματισμένα μέσα κομμάτια μας - αλυσίδες που κρατούν φυλακισμένο το παρόν μας.

Δεν γνωρίζω αν τα ποιήματα γράφτηκαν την περίοδο του εγκλεισμού την γεμάτη φόβους για τις ζωές μας. Η ποιήτρια πάντως ¨»ανυπότακτο « άτομο, όπως θα καταλάβει ο αναγνώστης,διεισδύει με τόλμη και διακριτικότητα μαζί σε πτυχές που μας απασχολούν ως υπάρξεις.

Στέκεται γυμνή και διεισδυτική απέναντι στη βαθύτερη ανάγκη για επαναψηλάφιση των δυνατών στιγμών της ζωής, με την σειρά και την δύναμη που επιλέγει η μνήμη να επανέλθουν στο φώς μέσα από την πατίνα του χρόνου, με την ανοχή της ωριμότητας.

«Ξόδεψα όλες μου τις τύψεις /σε ένοχες διαδρομές/και ξαφνικά εκεί στη στροφή/πάνω στο φως/ένα τζιτζίκι σπούδαζε αφέλειες» διαβάζουμε στην σελίδα.7.

Περιπλανάται επιτρέποντας όπως λέει ν’ αφήσει την ντροπή της να ταξιδέψει, καταθέτοντας ερωτηματικά,πίκρα, απογοήτευση και οργή.(σελ 31). Αλλά «υπόσχεται να τη χαϊδεύει την ψυχή της και σε κανέναν να μην τη χαρίζει λάφυρο» (σελ.31)παρ όλο που την πικραίνει του κόσμου το παράλογο.

Ακουμπά το θέμα της μοναξιάς «στενό ρούχο μα το φορά ανάποδα»(σελ.38.)Πόσο ασήκωτο αλήθεια γίνεται το ρούχο όταν δεν το επιλέγεις;

Νοιάζεται για την γυναίκα. Η γυναίκα νομίζω διατρέχει όλη την συλλογή της με κορύφωση το ποίημα Αλαφιασμένες (σελ 54) Αλαφιασμένες γυναίκες από πυρκαγιές ραγισμένες, υποταγμένες στο δόσιμο και.. εκπαιδευμένες στη μοναξιά γιατί «έτσι μας έμαθαν, έτσι μας θέλησαν» Η ποιήτρια αποδίδει με απίστευτη μαεστρία την αλήθεια μέσα σε λίγους μα πολύ δυνατούς στίχους.

Μα και τα κοινωνικά μηνύματα της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Μαρίας δεν είναι λίγα. Στην προηγούμενη ποιητική συλλογή είχε αφιερώσει ένα ποίημά της στον Βασίλη Μάγγο που μόνο δάκρυα μπορεί να φέρει στον αναγνώστη και οργή. Σε τούτη τη συλλογή προσθέτει όλα τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα. Που χωρίς να θέλουν, έγιναν ήρωες όλης της κοινωνίας ή των ανήσυχων πολιτών που θέλουν να κρατήσουν άσβηστη τη μνήμη.

Αλέξης, Παύλος, Ζακ, Βασίλειος/ Κι άλλοι χωρίς όνομα/Νεκροί σε σάβανα ανάστασης/Περιμένουν την ώρα του Ανθρώπου/ σελ 63…

Μα πού είναι ο Άνθρωπος ρωτώ και πότε θα έρθει τούτη η ώρα;

Άλλα ποιήματα που στηλιτεύουν τη ψυχή και τον νου είναι οι Φονιάδες καιροί, Νέες θεότητες, και το Θαύμα. Πώς τελικά μιλά η μνήμη στον καθένα μας μετά από όλα αυτά τα έξοχα ποιήματα της Μαρίας Αποστόλου; Λέξεις προσεγμένες και πονεμένες, στίχοι όχι πολλοί που σε μπερδεύουν και σε αποπροσανατολίζουν σε άλλα μονοπάτια, μα λιγοστοί, πλήρεις νοήματος που κυλούν στη φλέβα, αφυπνίζουν και σε διεγείρουν έτσι ακριβώς όπως αγαπώ εγώ την Ποίηση. Καλοτάξιδη να είναι Μαρία Αποστόλου.

Οι νικημένοι ας εγερθούμε

Την αυγή κόκκινη

Να βάψουμε