Ενώ στην αρχή οι ειδήσεις και οι τερατολογίες που δημοσίευαν –με επίσημες ανακοινώσεις– οι αντάρτικες εφημερίδες προκαλούσαν ενθουσιασμό και αγωνιστικότητα, όταν τα γεγονότα τις διέψευδαν γίνονταν επικίνδυνες για το ηθικό των ανταρτών. Το μικρό σχήμα (διαστάσεις και σελίδες) των εφημερίδων, η μονοτονία των ειδήσεων, η σιωπή, η έλλειψη αναλύσεων για τις εξελίξεις, η καταφανής επιλογή της ειδησεογραφίας αλλά και η συντριπτική υπεροχή των κυβερνητικών εφημερίδων, όπως και ο μοναδικός ραδιοφωνικός σταθμός τους, αποδείκνυαν συνεχώς τη μειονεκτική θέση των εφημερίδων τους, που περιορίζονταν στις σύντομες ειδήσεις κυρίως για τις ανατολικές Χώρες, μακριά από την Ελλάδα και τον παλμό της. Αντάρτες-πάντοτε, με απειρία σε ζητήματα Επικοινωνίας και του Τύπου, δεν ήταν οι άνθρωποι που χρειάζονταν και που γνώριζαν τον κίνδυνο της ανεύθυνης δημοσιογραφίας. Ασφαλώς οι αντάρτες είχαν τη δυνατότητα να εξασφαλίζουν τα υλικά για την έκδοση εφημερίδας (χαρτί, μελάνη και ψυχή), όμως η ανάγκη του εύκολου διασκορπισμού και της αποκρύψεως των φύλλων δεν επέτρεπαν κάθε σχετική πρόθεση. Το βιβλίο αυτό έρχεται να καταγράψει –για πρώτη φορά– αυτά τα συμπτώματα και τις ελλείψεις αλλά και τη δύναμη του Τύπου και τον κίνδυνο, όταν τον διαχειρίζονται άπειροι και άσχετοι έστω επιστρατευμένοι και μόνο φανατικοί και θαρραλέοι αντάρτες, που όμως δεν επαρκούν...