Ίσως να μην το έχουμε παρατηρήσει, αλλά η ελληνική ποίηση αποτελεί φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο για έναν βασικό λόγο∙ πρόκειται για την αρχαιότερη ποίηση που γράφεται και απαγγέλλεται αδιαλείπτως τουλάχιστον από την αρχαϊκή εποχή μέχρι τις μέρες μας. Και μόνο αυτό το γεγονός αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τη σπουδαιότητά της.

Τα έπη του Ομήρου, για παράδειγμα, αποτελούν το δημοφιλέστερο και αρχαιότερο μάθημα που διδάσκονται οι μαθητές στα σχολεία, ενώ τα ονόματα του Αρχίλοχου, της Σαπφούς, των μεγάλων τραγικών και πολλών ακόμη αρχαίων Ελλήνων ποιητών, δεν μας είναι οπωσδήποτε άγνωστα. Το ίδιο ισχύει και για τα νεώτερα χρόνια∙ κανείς δεν μένει ασυγκίνητος στο άκουσμα του ονόματος του Ελύτη και του Σεφέρη, των δύο σπουδαίων Ελλήνων ποιητών που βραβεύτηκαν με το βραβείο Νόμπελ, αλλά και άλλων επίσης αναγνωρισμένων Ελλήνων ποιητών, όπως του Ρίτσου, του Παλαμά, του Καβάφη και τόσων άλλων. Τι συμβαίνει όμως με την περίπτωση του Βυζαντίου; Πόσοι μπορούν να αναγνωρίσουν στο όνομα του Ρωμανού του Μελωδού, το πρόσωπο του σπουδαιότερου ποιητή για μια περίοδο που ξεπερνά τα χίλια χρόνια; Ποιος γνωρίζει τον Γεώργιο Πισίδη, τον Θεόδωρο Πρόδρομο, την Κασσιανή;

Αυτό το κενό στη γνώση της ελληνικής ποίησης κατά τη βυζαντινή εποχή της, φιλοδοξεί να καλύψει το παρόν βιβλίο. Μέσα από την παρουσίαση των ειδών της και αποσπασμάτων από τις πιο χαρακτηριστικές ποιητικές δημιουργίες, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με αυτόν τον άγνωστο στους περισσότερους, αλλά υπέροχο κόσμο της βυζαντινής ποίησης…