Το παρόν βιβλίο γράφτηκε σε μια περίοδο έντονης αβεβαιότητας για τον καλλιτεχνικό κόσμο λόγω της πανδημίας Covid-19 και των μέτρων περιορισμού της διασποράς της. Πολλοί καλλιτέχνες δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν των μέτρων στήριξης, λόγω των ιδιαίτερων εργασιακών τους καθεστώτων, ενώ ακόμα περισσότεροι βίωσαν μια συνθήκη εκτεταμένης αβεβαιότητας μην ξέροντας αν, πότε και πώς θα ξαναδουλέψουν. Η πανδημία έφερε στο προσκήνιο μακροχρόνια προβλήματα των εργαζομένων στους κλάδους του πολιτισμού (εργασιακή επισφάλεια, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, πολυαπασχόληση, κ.ο.κ.) και οι διεκδικήσεις των σωματείων τους προκάλεσαν συζητήσεις ως προς την αναγκαιότητα ρύθμισης των εξαιρετικά απορρυθμισμένων εργασιακών τους σχέσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, οι καλλιτέχνες και οι συλλογικότητές τους διεκδίκησαν μια άλλου είδους ορατότητα και αναγνώριση : εκείνη ως εργαζόμενων. Έτσι λοιπόν, κατά την περίοδο της πανδημίας, άρχισε να ακούγεται όλο και περισσότερο η έννοια του «εργάτη της τέχνης». Το βιβλίο αυτό διερευνά όψεις και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τις αγορές εργασίας των καλλιτεχνών, τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα και την καλλιτεχνική εργασία γενικότερα, και τα οποία εξηγούν ως έναν βαθμό τον αντίκτυπο που είχε η πανδημία στους καλλιτέχνες. Επιπρόσθετα επιχειρεί να εξετάσει πώς αυτά τα χαρακτηριστικά εκφράζονται στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου καλλιτεχνικού επαγγέλματος, αυτό του ηθοποιού στην Ελλάδα.