Τα νομίσματα που εκδόθηκαν από τον Μάρκο Αντώνιο στην Ανατολή αποτελούν μια ισχυρή μαρτυρία για την πολιτική του εν λόγω μέλους της δεύτερης Τριανδρίας, καθώς και για την αυτοπροβολή και την πρόσληψη της εικόνας του. Εξετάζοντας τις συγκεκριμένες κοπές ανά κατηγορία (ρωμαϊκές, βασιλικές, εκδόσεις των πόλεων και ρωμαϊκές επαρχιακές) έχουμε μια θεώρηση του Αντωνίου από διαφορετικές οπτικές. Ο Αντώνιος αναφαίνεται ως ένας ηγήτορας επίμονα προσκολλημένος στη «ρωμαϊκότητά» του, μέσω των συχνών εμφατικών αναφορών στους τίτλους του και στη θέση του εντός της ιεραρχίας της Ρωμαϊκής Πολιτείας. Η κατάσταση των πραγμάτων παρέμεινε ως είχε στις ρωμαϊκές επαρχίες. Πέρα από τα όρια των επαρχιών, η ισχύς των βασιλέων διατηρήθηκε και μάλιστα αναδείχθηκε, συχνά με τη δημιουργία νέων δυναστειών. Μέσω των διευθετήσεων που πραγματοποίησε, ο Αντώνιος τοποθέτησε διάφορους ηγεμόνες ανάμεσα στον εαυτό του και στο εκάστοτε σώμα πολιτών. Η απάντηση των πόλεων, ορατή μόνο στα νομίσματά τους, ήταν να αντιμετωπίσουν τον Αντώνιο ως τον υπέρτατο άρχοντά τους. Οι εξελίξεις έμελλε να οδηγήσουν στη γένεση του φαινομένου που είναι γνωστό σήμερα ως ρωμαϊκές επαρχιακές κοπές.