Γίνεται απόλυτα εμφανές ότι η ανάδυση του νεωτερικού κράτους συνοδεύεται αναπόφευκτα από τη γένεση μιας εξω-κρατικής εξουσίας, η οποία είναι ουσιαστικά, αυταρχική και παράνομη. Ο μόνος στόχος του κεφαλαίου είναι να αξιοποιεί τον εαυτό του και αυτή η δομική τάση δημιουργεί τη φετιχιστική φαινομενικότητα της αυτοπαραγόμενης αξίας. Προκειμένου αυτός ο αισχρός χαρακτήρας του καπιταλισμού να εφαρμοστεί κοινωνικά με επιτυχία, πρέπει να συνοδεύεται από μια ιδεολογική μυθοπλασία, ακριβώς την ιδέα μιας διαρκούς και ακατάπαυστης προόδου χωρίς οποιαδήποτε θεμελίωση στην οικονομική, πολιτική ή λογική πραγματικότητα. Κανένα άλλο σύστημα στην ιστορία δεν γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία στο να μετατρέπει τις κοινωνικές ανισότητες και τις δομικές αντιφάσεις σε προνομιακή πηγή αξίας. Η συνεχιζόμενη κρίση για άλλη μια φορά αποκάλυψε και ξεσκέπασε τη φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη οικονομία ως μια ψευδοεπιστήμη. Η πραγματική πολιτική καταλήγει σε μια απόπειρα να αντιταχθούμε στην πολιτική του κεφαλαίου και στη «δημοκρατική» πολιτική του ανθρώπινου ναρκισισμού.