Απ\' αρχής μέχρι τέλους του έργου, μέσω του εκπληκτικού από κάθε άποψη λόγου του Γιάννη Παπαθεοδώρου, ο αναγνώστης έρχεται σε άμεση επαφή με τα δρώμενα των σχετικών μυθολογικών παραδόσεων και κυρίως με τους αλλεπάλληλους ψυχικούς κραδασμούς της Μήδειας, την οποία ο ποιητής προσεγγίζει, αφ\' ενός μεν σεβόμενος τα ευριπίδεια δεδομένα, αφ\' ετέρου δε προσθέτοντας τους προσωπικούς, φιλοσοφικούς στοχασμούς του, μ\' έναν συχνότατο αποφθεγματικό λόγο, αλλά και τα δικά του συναισθήματα, εκφρασμένο με άμετρο λυρισμό.
Αναμφισβήτητα αξιοσημείωτο είναι το Γ\' Επεισόδιο του βιβλίου, το οποίο εξελίσσεται στα Ηλύσια Πεδία, στη Νήσο των Μακάρων, όπου παρακολουθούμε με ζωηρό ενδιαφέρον: 1) τη συνομιλία ανάμεσα στη Μήδεια, την πασίγνωστη ευριπίδεια γυναικεία μορφή, και τον Αχιλλέα, τον κυρίαρχο ομηρικό ήρωα της Ιλιάδος· 2) την απολογία της Μήδειας (Ως άνθρωπος μετανιώνω, / μα ως γυναίκα όχι. / Για πολλά λάθη / καταδικάζω τον εαυτό μου, / μα πιότερο γιατί φόνισσα υπήρξα / στα δύο μου παιδιά...)· 3) τον Ευχαριστήριο Ύμνο της Μήδειας στη θεά Ήρα και 4) τον Τιμητικό Ύμνο του Χορού στον θεό Έρωτα.