Η οικονομική κρίση, που ξέσπασε το 2009 με την χρεοκοπία της Leeman Brothers, αναζωπύρωσε, σε διεθνές επίπεδο, το ενδιαφέρον για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, της οποίας χαρακτηριστικό της στοιχείο θεωρείται η εκκλησία του δήμου. Σε όλες τις φερόμενες δημοκρατίες, ιδιαίτερα, της Δύσης, ξεκίνησε ένα κίνημα που βασίζεται στο σχηματισμό συλλογικοτήτων (Citizens’ Assemblies) οι οποίες παριστάνουν την εκκλησία του δήμου, χωρίς, βεβαίως, να έχουν κάποια σχέση με αυτήν, και στέλνουν διάφορα υπομνήματα προς τις κυβερνήσεις τους παρακαλώντας τες να τα υλοποιήσουν. Δεν διαφέρουν και πολύ από τις μονοδιάστατες αντιπολεμικές ή οικολογικές οργανώσείς. Άλλαξε, δηλαδή, ο Μανωλιός και έβαλε την κάπα του αλλιώς.
Όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να αφήσει τους Έλληνες αδιάφορους, μάλιστα όταν η κρίση εδώ είχε ανοίξει ακόμα και την πόρτα της χρεωκοπίας. Και εδώ στήθηκαν συλλογικότητες οι οποίες προωθούν την άμεση δημοκρατία κατά τα πρότυπα της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας με σύνθημα: ο λαός στην εξουσία.
Στο βιβλίο αυτό αναδεικνύονται οι παγίδες της εκκλησίας του δήμου που δημιουργούνται σε συνελεύσεις πέραν των εκατό ατόμων και για το λόγο αυτό θεωρείται ως ακατάλληλο μέσο για την ικανοποίηση των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας οι οποίες άλλωστε και την ορίζουν. Συγχρόνως παρουσιάζεται για πρώτη φορά και ένα λειτουργικό πρότυπο δημοκρατίας για το σήμερα με το οποίο, χωρίς να απαιτούνται, αρχικά, συνταγματικές αλλαγές, δίνεται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν οι αξιωματικές αρχές ενός πραγματικού δημοκρατικού πολιτεύματος.