Η μι­κρα­σι­α­τι­κή κα­τα­στρο­φή έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί, ίσως όχι άδι­κα, ως η με­γα­λύ­τε­ρη εθνι­κή ήτ­τα για τον ελ­λη­νι­σμό. Η Κα­θη­με­ρι­νή ανέ­λα­βε να εκ­φρά­σει τη δι­κή της «αλή­θεια», να υπο­δεί­ξει την εν­δε­δειγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή, κυ­ρί­ως, να κα­ταγ­γεί­λει στο πλαί­σιο μι­ας αδυ­σώ­πη­της πο­λε­μι­κής τις πρά­ξεις και τις πα­ρα­λεί­ψεις του αντι­πά­λου. Η οξύ­τη­τα των κρί­σε­ών της ήταν απο­λύ­τως συ­νυ­φα­σμέ­νη με την οξύ­τη­τα των πο­λι­τι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων της επο­χής. Θύ­της και θύ­μα ενός αε­νά­ως ανα­πα­ρα­γό­με­νου και αυτο­τρο­φο­δο­τού­με­νου φα­να­τι­σμού, βρέ­θη­κε με την αρ­θρο­γρα­φία της στο επί­κε­ντρο της εμ­φύ­λι­ας δι­α­μά­χης. Και από το πρώ­το έτος της κυ­κλο­φο­ρί­ας της η πο­λι­τι­κή της ορ­μή ήταν δε­δο­μέ­νη και ανα­γκαία, εφ’ όσον ήθε­λε να υπο­λο­γί­ζε­ται στα σο­βα­ρά από φί­λους και αντι­πά­λους. Ο ρό­λος της στη δι­α­μόρ­φω­ση της πο­λι­τι­κής γραμ­μής της πα­ρά­τα­ξης που υπο­στή­ρι­ζε δε­δο­μέ­νος και κα­τα­λυ­τι­κός. Συ­χνά ο πα­ρα­τα­ξι­α­κός προ­σα­να­το­λι­σμός και η προ­σή­λω­ση σε πο­λι­τι­κά πρό­σω­πα δεν της επέ­τρε­ψαν να αντι­κρί­σει και να ερ­μη­νεύ­σει τα γε­γο­νό­τα με ψυ­χραι­μία. Αλ­λά αυτό το τε­λευ­ταίο έλει­πε από το σύ­νο­λο του Τύ­που, κα­θώς οι δη­μο­σι­ο­γρα­φι­κές γρα­φί­δες είχαν σφυ­ρη­λα­τη­θεί στο αμό­νι της κομ­μα­τι­κής αφο­σί­ω­σης. Αλ­λά και έτσι –ή ίσως για αυτόν το λό­γο– συ­νι­στά μια από τις κα­λύ­τε­ρες ιστο­ρι­κές πη­γές, που φω­τί­ζουν με τον τρό­πο τους τη μια πλευ­ρά των με­γά­λων ιστο­ρι­κών γε­γο­νό­των. Και έτσι αξί­ζει να την με­λε­τή­σου­με, φυ­σι­κά μα­κριά από τους εύκο­λους και υπε­ρα­πλου­στευ­τι­κούς χα­ρα­κτη­ρι­σμούς πε­ρί «προ­δο­τών», «πα­τρι­ω­τών» και άλ­λων τι­νών ηχη­ρών πα­ρο­μοί­ων.