«Όταν βγαίναμε στην αυλή, ο καφές είχε κρυώσει κι η νύχτα έριχνε το μαγνάδι της. Ένα παραπονεμένο τραγούδι ακούγονταν απ’ το παλιό ραδιόφωνο. Έκοβες ένα κλωνί βασιλικό και το ’βαζες στο ποτήρι. Για να ευωδιάζει τ’ όνειρό μας! φώναζες και σήκωνες ψηλά το ποτήρι σα να ’κανες σπονδή. Να το βλέπουμε να μεγαλώνει όπως τα παιδιά! Να μη χωράει η απλωσιά του στα στήθη μας. Για να πιστεύουμε πως το αύριο θα ’ναι καλύτερο απ’ το χθες για μας τους δυο και για τον κόσμο όλο!»

Ποιητικά κείμενα και παραμυθίες για την αγάπη.
Γιατί η βροχή της αγάπης πρέπει να βρει τη στράτα της.