Η Βίκυ Χασάνδρα γράφει διαρκώς. Σεναριογραφεί και για τον κινηματογράφο, γι’ αυτό κάθε ιστορία της αποδίδεται τόσο παραστατικά, που θα μπορούσε γίνει ταινία. Το πιο πρόσφατο βιβλίο της «η Μαύρη Άσφαλτος» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Bell είναι μια τέτοια ιστορία, μία εν δυνάμει ταινία.

Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που παλεύει με σκιές για να λύσει μια υπόθεση και μια Αθήνα που του επιτρέπει να κυκλοφορεί μόνο στους μισοφωτισμένους, σκοτεινούς δρόμους της. Ένας δολοφόνος που σκοτώνει όμορφες νεαρές κοπέλες και επικοινωνεί με τον ντετέκτιβ, καλώντας τον σε μια γκροτέσκα συζήτηση. Ένα μυθιστόρημα που δεν είναι τόσο αστυνομικό όσο ψυχολογικό και κοινωνιολογικό. Μια διαφορετική γραφή κι ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Αυτά και άλλα πολλά είναι η «Μαύρη άσφαλτος» της Βίκυς Χασάνδρα.

Είκοσι τέσσερις ώρες μετά την άφιξη του ιδιωτικού ερευνητή Άλεξ Γρηγορίου στην Αθήνα από το ταξίδι του στην Αλεξάνδρεια με την Εύη, ένα ταξίδι που του θύμισε κάποιες φριχτές εικόνες που είχε αντικρύσει τη δεκαετία του 1990 όταν είχε πρωτοπάει εκεί, ένας δολοφόνος αρχίζει να σκοτώνει νέες κοπέλες. Ο Άλεξ είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση λογοτεχνικού χαρακτήρα που, κι αυτός σαν τις περιοχές της Αθήνας όπου κινείται, είναι γεμάτος σκοτάδι, λαβυρινθώδεις διαδρομές και μαύρη άσφαλτο. Προσπαθεί να εξιχνιάσει την υπόθεση με τη βοήθεια του παιδικού του φίλου Γιάννη Κλεάνθη ή Τζόνυ, επίσης ντετέκτιβ, ο οποίος έχει καλές επαφές με ανώτερα κλιμάκια της αστυνομίας. Ο Τζόνυ συνήθως αναθέτει στον Άλεξ ανούσιες αποστολές και πολλές φορές ο δεύτερος είχε αρνηθεί να συνεργαστεί μαζί του σε κοινό γραφείο. Η υπόθεση του δολοφόνου που ταλανίζει τον φίλο του δίνει στον Τζόνυ την ευκαιρία να συνεργαστεί μαζί του προς ίδιον όφελος! Στο μπαρ όπου δουλεύει ο Άλεξ τα βράδια είναι και η Εύη, μια κοπέλα με την οποία ας πούμε ότι έχει σχέση, αφού πότε την αποπαίρνει και τη διώχνει, πότε την αφήνει να κοιμηθεί μαζί του.

Οι ήρωες του μυθιστορήματος κινούνται κυρίως ανάμεσα σε Γκάζι, Βοτανικό, Θησείο, Μοναστηράκι και Αθηνάς, με την Αχαρνική πύλη και το νεκροταφείο του Κεραμεικού να αποτελούν κομβικά σημεία της δράσης. Σκιές, σκοτάδια, μαύρο χρώμα, μια ιστορία διαφορετική, όπου αναμιγνύεται ο ρεαλισμός με μια διαφορετική πραγματικότητα και η δράση υποχωρεί μπροστά στο μέγεθος και στη συχνότητα των συλλογισμών των χαρακτήρων. Διαπίστωσα πάρα πολλές αναλύσεις, πάρα πολύ περπάτημα στις ανωτέρω περιοχές, τα παιχνίδια μυαλού και σκέψης απαιτούν αμέριστη προσοχή κατά την ανάγνωση, μιας και τα κομμάτια του παζλ βρίσκονται κυρίως στον νου και στη σκέψη των χαρακτήρων αλλά κουμπώνουν πάνω από τη μαύρη άσφαλτο. Οι τρεις πρωταγωνιστές του βιβλίου έχουν προβληματισμούς, υπαρξιακές αναζητήσεις, σχέδια που τα κρατάνε για τον εαυτό τους και κουμπώνουν σ’ ένα ξεχωριστό τρίγωνο. Ειδικά ο Άλεξ βυθίζεται συχνά σε εκτενείς σκέψεις που συγκροτούν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα μεν, καθυστερούν όμως αρκετά τις εξελίξεις. Κάπου χάθηκα, κάπου κουράστηκα, κάπου προχώρησα πιο γρήγορα παρακάτω, με την ενδιαφέρουσα σκιαγραφία της ίδιας της Αθήνας να με κρατάει από το χέρι και να μου συνιστά υπομονή ως το τέλος. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν το διαφορετικό αυτό μυθιστόρημα της Βίκυς Χασάνδρα μου άρεσε ή όχι, κρατάω όμως τη ρεαλιστική σκηνογραφία της πρωτεύουσας, την πρωτότυπη κεντρική ιδέα και τον τρόπο επίλυσης της υπόθεσης.

Τι επιδιώκει ο δολοφόνος και τι κοινό έχουν οι γυναίκες-θύματα; Πόσο θα αλλάξει και με ποιον τρόπο την ψυχολογία και τη νοοτροπία του Άλεξ αυτή η περιπέτεια; Πού βρίσκεται η λύση; Η «Μαύρη άσφαλτος» περιμένει το επόμενο θύμα της κι ίσως αυτό δεν αργήσει πολύ!