Ο Ρόμπερτ Φλάερτι είχε δηλώσει το 1927:
«Οι πραγματικά μεγάλες ταινίες αναμένονται ακόμη. Θα είναι σκηνοθετημένες με αλήθεια και τέχνη. Δεν πιστεύω πως θα είναι έργο των μεγάλων εταιρειών και των διάσημων σκηνοθετών. Θα είναι μάλλον έργο ερασιτεχνών με την κατά λέξη έννοια που υποδείχνει κάποιον ο οποίος είναι παθιασμένος με αυτό που κάνει και που το συντηρεί για να έχει την ικανοποίηση να το πραγματώνει, όχι μ` εμπορικό σκοπό».
Ο Ζορζ Σαντούλ κλείνει το δοκίμιό του για τους όρους Κάμερα-Μάτι και την Κάμερα-Στιλό, σχολιάζοντας την παραπάνω δήλωση:
«Είναι αλήθεια πως, σ` ένα προσεχές μέλλον, οι ερασιτέχνες θα μπορούν, χάρη στην Κάμερα-Στιλό, να φτάσουν και να ξεπεράσουν ορισμένους επαγγελματίες, όπως ήδη το κάνουν στην τέχνη της γραφής».
Ακόμη ο Σεργκέι Αϊζενστάιν περιγράφει στα οράματά του για το μέλλον, «τον μάγο κινηματογραφιστή της τηλεόρασης, ζωηρό σαν κλείσιμο ματιού ή σαν το ανάβρυσμα της σκέψης, που, παίζοντας με τις εστίες και τα βάθη πεδίου, θα επιβάλει άμεσα και στιγμιαία την αισθητική του εντύπωση του γεγονότος, στο κλάσμα του δευτερολέπτου που παράγεται, τη στιγμή της πρώτης μας, μοναδικής και συναρπαστικής, συνάντησης μαζί του».
Ο Τζίγκα Βερτόφ και ο Ζαν Ρους, τα κύρια σημεία αναφοράς σε αυτά εδώ τα δοκίμια του Σαντούλ, ξεπερνούν σε παραλήρημα όλες τις δηλώσεις γι` αυτό το κάτι άλλο που στο μέλλον θα απελευθερώσει τον κινηματογράφο από τους σχεδόν απαγορευτικούς κανόνες παραγωγής και διανομής. Και οι δύο κινηματογραφιστές πολλές ατό τις δηλώσεις τους τις μετέτρεψαν σε πράξη ή, τουλάχιστον, τις τοποθέτησαν σε μια βάση που μπορούσε άνετα να στηριχτεί πάνω τους η τεχνολογική εξέλιξη του μέλλοντος.
Στην παρούσα έκδοση περιέχεται και το κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, Κάμερα-βίντεο που προτείνει τη σύνδεση των δυο παραπάνω εννοιών με το σύγχρονο εργαλείο του βίντεο.