Ο αστυνόμος Άλκης Απτόσογλου, φορτωμένος με τα προσωπικά του προβλήματα, αποφασίζει να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και στα καθήκοντά του, μόνο και μόνο για να μπλεχτεί σ’ ένα κύκλωμα σωματεμπορίας και να γνωρίσει από κοντά πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει η σαπίλα του συστήματος. Ταυτόχρονα μια νέα κοπέλα από την Ουκρανία χάνει τη δεκάχρονη κόρη της και ξεκινάει μια σκληρή οδύσσεια για να τη βρει, αποφασισμένη να κάνει και να υποστεί τα πάντα.

Πρόκειται για την τρίτη περιπέτεια του αστυνόμου Άλκη Απτόσογλου, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις εξελίξεις στο προηγούμενο βιβλίο, «Η σιωπή δεν σε κρατά ζωντανό», οπότε καλό είναι να διαβαστούν με τη σειρά (όχι όπως εγώ, που είπα για πρώτη φορά να το ρισκάρω και έφαγα τα μούτρα μου από την πρώτη σελίδα). Ο Απτόσογλου λοιπόν είχε καταφύγει στο Καρπενήσι για να αντιμετωπίσει τα φαντάσματά του και να μαζέψει τα σκόρπια κομμάτια του, μπλέχτηκε όμως σε μια ιστορία που είχε τις ρίζες της στο Ολοκαύτωμα και στην Κατοχή, με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο ο ψυχισμός του. Υπάρχουν σαφείς αναφορές ως προς το τι απέγιναν οι ήρωες του βιβλίου, κάποιοι εκ των οποίων δρουν κι εδώ και η κίνηση του Απτόσογλου να δολοφονήσει κάποιον πυροδοτεί τις εξελίξεις του παρόντος βιβλίου. Η αρχή της ιστορίας είναι κομμάτι της προηγούμενης, αυτά που ακολουθούν όμως και το ξεσκέπασμα της σαπίλας σε πολιτικούς και αστυνομικούς κύκλους είναι αυτοτελές και πολύ δυνατό. Σκληρός μπάτσος λοιπόν ο Απτόσογλου, πατέρας της Άννας και της Αναστασίας που τώρα ζουν στη Ρώμη, πλέον δολοφόνος και επίορκος, επιστρέφει με αυτά τα έξτρα βάρη στη Θεσσαλονίκη με την πικρή αίσθηση πως απέτυχε σε όλα. Δυστυχώς η υπόθεση του Καρπενησίου δεν τον αφήνει ήσυχο, αφού κάποιος θέλει εκδίκηση γι’ αυτό που έκανε και ταυτόχρονα οι δυσάρεστες εξελίξεις στην υγεία του σχιζοφρενούς αδελφού του, Δημήτρη, που έχει κλειστεί τριάντα χρόνια τώρα σε μια «αποθήκη ψυχών» τον καταρρακώνουν και τον σπάνε. Κολλητός του φίλος είναι ο Ρώσος Βιτάλης που ήρθε στην Ελλάδα το 1990, κινείται στις σκιές, γνωρίζει όλα όσα συμβαίνουν στην πόλη, οφείλει στον Απτόσογλου τη σταθερότητα της ζωής της οικογένειάς του, ψυχρός και ψύχραιμος.

Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε τη ζωή της Τάνιας στην Οδησσό από το 2008 ως το σήμερα, δέκα χρόνια μετά, και μαθαίνουμε για το πώς έχασε δικούς της ανθρώπους από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ, σε πόσο άσχημη οικονομικά κατάσταση ζει, πώς αποφάσισε να βρει δουλειά στο εξωτερικό, ποιοι και πώς την εκμεταλλεύτηκαν και την έριξαν σε κύκλωμα σωματεμπορίας και πώς εξαφανίστηκε η κόρη που απέκτησε στο μεταξύ. Η Τάνια, αποφασισμένη να πάρει το παιδί της πίσω, ζει σκληρές και απάνθρωπες στιγμές, με το περιβόητο «σπάσιμο» να είναι μόνο η αρχή. Στημένοι έλεγχοι στα σύνορα, βιασμοί για αντίτιμο «στραβών ματιών», καλά οργανωμένο δίκτυο, οι δουλειές γίνονται «κρυφά, γρήγορα και χωρίς να αφήνουν πολλά πολλά ίχνη», κακοποίηση, αποκτήνωση, απόπειρες αυτοκτονίας, εξαπάτηση, εκμετάλλευση, πόνος, απελπισία, ταπεινώσεις και ευτελισμοί, με ευυπόληπτους πολίτες και όμορφες γυναίκες να κρύβονται πίσω από τα κυκλώματα, βγάζοντας πολλές φορές το πιο σκληρό τους πρόσωπο. Νέες κοπέλες πωλούνται και αγοράζονται, δεκάχρονα παιδιά το ίδιο ή εμπορεύονται τα όργανά τους ή καταλήγουν στα φανάρια αν είναι τυχερά και δεν τα προτιμήσουν για ερωτικές δοσοληψίες. Θα καταφέρει να βρει το παιδί της η Τάνια; Πώς θα συνδεθεί η ιστορία της με την υπόθεση του Απτόσογλου; Πώς θα καταφέρει να επιβιώσει σε μια Θεσσαλονίκη που δείχνει το σκληρό της πρόσωπο σε όποιον δε γνωρίζει; Η λυρικότητα του συγγραφέα απέναντι στην πόλη είναι υποβλητική: «Η Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο μπορεί να σε διαλύσει αν δεν προσέξεις» (σελ. 32). Και στη συνέχεια: «Η υγρασία το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη διαπερνά τις ψυχές των ανθρώπων που δεν έχουν λυμένα βασικά θέματα στις ζωές τους» (σελ. 116). Αγάπησα την Άνω Πόλη: «Είναι αυτά τα στενά της δρομάκια, η χάραξη που υπάρχει από αιώνες, τα παλιά σπίτι, τα σκοτεινά σοκάκια, η μυσταγωγική μερικές φορές ατμόσφαιρα, που άλλες φορές γίνεται ασφυκτική. Όλα όσα κάνουν την Άνω Πόλη ξεχωριστή και άγνωστη στους πολλούς» (σελ. 59). Η Αριστοτέλους «ένα παράξενο γκέτο αγοραπωλησιών», ο σταθμός του τρένου, με τα βαγόνια που γίνονται κλίνες για την πρώτη στάση των τραυματισμένων κοριτσιών, ανάμεσά τους και η Τάνια και πολλά άλλα τοπόσημα και μνημεία δίνουν το πιο ρεαλιστικό φόντο για τη δράση.

Ο αστυνόμος Απτόσογλου θα συνεργαστεί με την «κλειστή», δυναμική και αποφασιστική υπαστυνόμο Αντιγόνη Δημητρίου που ζει με την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή της μητέρας της και με τον πατέρα της, όσο ο μικρότερος αδελφός της, Νίκος, που γλύτωσε από επίθεση της μητέρας τους, μένει πλέον μακριά τους. Ο κόσμος γύρω της είναι σε μόνιμη σύγκρουση με τη σκιά στην ψυχή της, ανέπτυξε δικούς της μηχανισμούς άμυνας, ανακουφίζεται στην ηρεμία της εσωστρέφειας. Η πρώτη τους κοινή υπόθεση, μια κλήση για κακοποίηση συζύγου, σταδιακά θα τους οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο κι από κει θα αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι του trafficking, με κάποιους χαρακτήρες να παίζουν διπλούς ρόλους, άλλους να είναι αδίστακτοι και αποφασιστικοί, άλλοι να περιμένουν την ιδανική ευκαιρία για εκδίκηση, άλλοι να είναι βυθισμένοι στον βούρκο ως τον λαιμό, όλοι τους άνθρωποι που σκορπάνε τη θλίψη, το μαρτύριο, την εκμετάλλευση και τον θάνατο. Σταδιακά η Δημητρίου και ο Απτόσογλου έρχονται πιο κοντά, ρίχνουν τις άμυνές τους, εμπιστεύονται και εξομολογούνται ο ένας στον άλλον, κάτι που ελαφρύνει τις ψυχές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αφήνουν για τον εαυτό τους ένα τόσο δα μικρό κομμάτι επιφυλακτικότητας. Είναι ενδιαφέρουσα η σχέση μεταξύ τους, χωρίς υφέρποντα ή ορατό ερωτισμό, απλώς ένα απάγκιο για τα βάρη του καθενός. Κι οι δυο τους όμως «είναι πολύ αδύναμοι μπροστά στη δύναμη των διεφθαρμένων», θα καταφέρουν λοιπόν να ξετυλίξουν το κουβάρι; Η διοικητής Δήμητρα Λιόλιου τι ισορροπίες θα κρατήσει και πώς θα αναμιχθεί στα γεγονότα; Είναι αντικειμενική και δίκαιη ή κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτό το προσωπείο;

Η μαγιά της ιστορίας, όπως έγραψα και στην αρχή, βασίζεται στα γεγονότα του προηγούμενου βιβλίου, από κει και πέρα όμως αναπτύσσεται μια τόσο ενδιαφέρουσα βεντάλια καταστάσεων και προσώπων που πατάνε στα δικά τους «πόδια» και ξεδιπλώνεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία γεμάτη ανατροπές και αναπάντεχες εξελίξεις. Αν εξαιρέσουμε το ότι τα περισσότερα επίθετα αρχίζουν από Α, τη συχνή χρήση της λέξης «οκέι» και πως τα πιο πολλά πρόσωπα έχουν μια τραυματική εμπειρία από το παρελθόν (από το οποίο αγωνίζονται να ξεφύγουν) ή από το παρόν (στο οποίο έχουν παγιδευτεί), ήτοι η κόρη μιλάει στη γάτα της με τη σκέψη της κι όχι στη μάνα της που έχει απηυδίσει μαζί της, μια άλλη μάνα κάνει τα πάντα για πληρώνει το νοσοκομείο του γιου της που είναι σε κώμα, ο πατέρας μιας κοπέλας δεν άντεξε τον χωρισμό της γυναίκας του και ξεσπάει στην κόρη του κακοποιώντας την, ο αδελφός του αστυνόμου ήταν σε ψυχιατρείο και πολλά άλλα, αν εξαιρέσουμε λοιπόν αυτούς τους τρανταχτούς κοινούς τόπους, η νέα υπόθεση του Απτόσογλου μας ξεναγεί και πάλι στα άδυτα του υποκόσμου της Θεσσαλονίκης και μας δείχνει με τον πιο ωμό τρόπο τις απάνθρωπες συνθήκες της σωματεμπορίας. Ανατροπές, αποκαλύψεις, απαγωγές, ανθρωποκυνηγητό, αδίστακτοι χαρακτήρες, ένας πρωταγωνιστής με βαρύ ψυχολογικό φορτίο, μια προσεκτικά σχεδιασμένη πλοκή, όλα αυτά με αιχμαλώτισαν και με παρέσυραν σ’ έναν κόσμο που κινείται γύρω μας χωρίς να παίρνουμε χαμπάρι με αμέτρητα θύματα ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης.