Το διήγημα αναφέρεται σε αυτή τη διάσταση του χρόνου που σημάδεψε την ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία. Εκεί ο πόνος έγινε το μοιρολόι της μάνας, ο χρόνος σημαδεύτηκε με αίμα και ο τόπος καμένη γη, που στα σπλάχνα της φιλοξένησε την απώλεια και τον σπαραγμό. Η καταστροφή της Σμύρνης, μία από τις πιο αιματοβαμμένες στιγμές στην ιστορία, δίνεται στον αναγνώστη μέσα από ένα λογοτεχνικό πρίσμα, διανθισμένη με φιλολογικά και καλολογικά στοιχεία. Τα χαρμόσυνα νέα της επιβίβασης του Ελληνικού στρατού στο λιμάνι της Σμύρνης αντιτίθενται με τον όλεθρο, την καταστροφή και αυτό το συναίσθημα απελπισίας που έκανε την εμφάνιση του στους δρόμους της Σμύρνης, στα ερείπια και τα αρχοντικά που παρέμειναν μια θολή ανάμνηση. Και εκεί που ο κίνδυνος καιροφυλαχτεί ανθίζει ένας μεγάλος έρωτας.