Το Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο του Καΐρου υπήρξε επί ογδόντα χρόνια βασικό σημείο αναφοράς στη ζωή των Ελλήνων της αιγυπτιακής πρωτεύουσας ως τόπος εκπαίδευσης, κοινωνικών συναλλαγών και αρωγής, νεανικής δράσης και δημιουργίας.

Το όνομά του παραμένει συνώνυμο με την ευεργεσία που του έδωσε ζωή, με την πίστη στην αξία της εκπαίδευσης, με το πνεύμα κοινωφελείας που διέτρεξε τη δράση του ως κοινοτικού ιδρύματος, με τον αγώνα των διευθυντριών του για την εκπλήρωση της αποστολής τους, με την αφοσίωση και ευσυνειδησία εκπαιδευτικών που στάθηκαν για τις μαθήτριες παραδείγματα προς μίμηση και, τέλος, με το πολύπλευρο παιδαγωγικό του έργο: τα κορίτσια της μεγάλης καϊρινής παροικίας έλαβαν γνώση, διαμόρφωσαν ελληνική ταυτότητα και ελληνορθόδοξη συνείδηση, και ―ίσως το κυριότερο― διδάχθηκαν ανθρωπισμό.
Τα έργα και οι ημέρες του Αχιλλοπουλείου ακολούθησαν κατά βήμα τα έργα και τις μέρες της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου και γενικότερα του αιγυπτιώτη ελληνισμού. Γεννήθηκε, άκμασε, αναδιπλώθηκε και τελικά επιβίωσε ανάλογα με τις στροφές που πήρε η διαδρομή της Αιγύπτου από ημιαυτόνομη οθωμανική επαρχία σε βρετανικό προτεκτοράτο και, τελικά, σε κυρίαρχο αραβικό κράτος.

Μέσα από την εξιστόρηση της διαδρομής ενός ελληνικού σχολείου σε χώρα φιλόξενη αλλά πολιτισμικά διαφορετική, ιχνογραφούνται χαρακτηριστικά και νοοτροπίες της παροικίας όπως η εσωστρέφεια, οι συντηρητικές απόψεις γύρω από την εκπαίδευση της γυναίκας, το πνεύμα αλληλεγγύης και της προσφοράς για έναν κοινό σκοπό.

Για όλα τα παραπάνω, η δουλειά αυτή δεν απευθύνεται μόνο στον εκπαιδευτικό και τον ιστορικό της εκπαίδευσης, αλλά και στον αναγνώστη που ενδιαφέρεται για την ιστορία του απόδημου ελληνισμού.