Δημοσιεύονται εδώ οι ογδόντα συνολικά επιστολές που αντάλλαξαν ο Στυλιανός Αλεξίου και ο Λεύκιος Ζαφειρίου στη διάρκεια σχεδόν μιας εικοσαετίας, από το 1995 έως το 2013 (έτος θανάτου του Αλεξίου). Το ενδιαφέρον της αλληλογραφίας είναι πρωτίστως φιλολογικό, αλλά όχι μόνο. Στις επιστολές αποτυπώνεται συχνά η κοινωνική ανησυχία των δύο επιστολογράφων ιδιαίτερα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και στην Κύπρο (2012 κ.ε.), η οποία και για τους δύο έχει βαθύτερα αίτια που θα μπορούσαμε να κωδικοποιήσουμε με τη φράση «κρίση αξιών σε συνθήκες αλόγιστης ανάπτυξης». Από φιλολογικής άποψης η αλληλογραφία επικεντρώνεται στα ενδιαφέροντα και στα βιϐλία των δύο επιστολογράφων, κυρίως σε αυτά που αφορούν τον Σολωμό και τον Κάλϐο.
Η αμοιϐαία εκτίμηση και φιλία διακρίνεται στο ύφος των επιστολών, καθώς και στην πυκνότητά τους. Είναι φανερό ότι εκείνο που συνδέει τους δύο επιστολογράφους, και συνδέει ταυτόχρονα την ερευνητική τους ενασχόληση με τη λογοτεχνική δημιουργία, είναι η «ποίηση της επιστήμης». Μέσα στις σελίδες των επιστολών ξεχωρίζει το σπάνιο ήθος δύο ανθρώπων των γραμμάτων με μοναδική έγνοια τους την ελληνική γλώσσα, τη λογοτεχνία και το νεοελληνικό μας πρόσωπο.
Η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Αφροδίτη Αθανασοπούλου που επιμελήθηκε και σχολίασε την έκδοση αυτή την χαρακτηρίζει στο εισαγωγικό της σημείωμα «έναν φόρο τιμής στη μνήμη τους, όχι μόνο για όσα πρόσφεραν στο πεδίο της νεοελληνικής φιλολογίας αλλά και για την ψυχική τους καλλιέργεια και τον βαθύ ανθρωπισμό τους.»
Παραθέτουμε απόσπασμα της επιστολής αρ. 72 του 2013 του Λεύκιου Ζαφειρίου (σελ. 107): «Όμως δεν πρέπει να βλέπουμε τα πάντα μέσα από την “προοπτική” της άρνησης και της απαισιοδοξίας. Αν μπορούσαμε να ακολουθούσαμε έναν άλλο δρόμο, ίσως θα έπρεπε να είχε γίνει. Δεν ξέρω. Όσο τραγική και αν είναι η κατάσταση, πρέπει να κρατηθούμε κοιτώντας το θρυμματισμένο πρόσωπο αυτού του τόπου, αυτής της πατρίδας, ξέροντας ότι είναι μια ασήκωτη τραυματική εμπειρία, και ας κρατήσουμε αυτό που γράφει ο Ανδρέας Κάλβος στο πρώτο ποίημά του στα ελληνικά το 1819: την νύκτα σχίζει ακτίς ελπίδος.»