— Είδα σε όνειρο ζωντανό, μια φωνή να μου λέει πως ψηλά πάνω από τις χαρές και τα πάθη των ανθρώπων, βρίσκεται το Βουνό της Αθανασίας. Κανείς δε ξέρει να το βρει, μου είπε, μήτε τι κρύβει στην κορυφή... Μα όλα στο όνειρο τούτο με κινούσαν να βαδίσω προς τα επάνω... Μοίρα, είναι ετούτος ο δρόμος που πήρα ο σωστός, είναι ετούτο το βουνό, εκείνο που ψάχνω;

...Βλέπω τη γη να υφαίνει τις μορφές των ανθρώπων και των ζώων, κι ο θάνατος να τις ξυφαίνει. Βλέπω ένα υφαντό από σκιές και χρώματα, που πασχίζει να ξεφύγει από τον αργαλειό κι απ’ το στημόνι του. Που προσπαθεί να φτιάξει μια μορφή χωρίς να την ξέρει, να βρει έναν μελωδικό σκοπό πέρα από το επαναλαμβανόμενο βουητό της μηχανής, έναν δρόμο ανώτερο από τον φιδίσιο παγιδεμό της σαΐτας...