Σωκράτης, Μήδεια, Αντιγόνη, Κρέοντας, Ιησούς… λίγο πιο δίπλα, ίσως, Ευριπίδης, Σοφοκλής. Σε ένα τραπέζι, συνδαιτημόνες, συμπότες… όταν πια όλα έχουν τελεστεί, όταν το αίμα –ανθρώπινο ή θεϊκό– έχει πια γράψει όσα έμελλε να ειπωθούν. Τι λένε, τι ομιλούν πάνω σε τούτο το τραπέζι; Πώς λύνουν, αν, εν τέλει, λύνουν τα προαιώνια ερωτήματα που έμοιαζε να έθεσαν ετούτοι οι συμπότες;
Συμπόσιο, τελικά, δεν πραγματοποιείται στο συγκεκριμένο βιβλίο. Όμως, σαν να στέκουν απέναντι ο ένας στον άλλον και, τρόπον τινά, θεμελιώνουν κι εκθέτουν λόγο, συνομιλούν… Διακριτικά εμείς, κάτι από τον λόγο τούτο, από τη σκέψη τους, να κλέψουμε βαλθήκαμε.