ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Η κληρονομιά δεν είναι μόνο όποιο περιουσιακό στοιχείο μας μεταβιβάζουν οι συγγενείς μας, σε ακίνητο ή χρήμα, αλλά έχει να κάνει και με ό,τι μας κληροδοτούν και μέσω DNA. Τα γονίδια κάνουν τρελό πάρτι όχι μόνο μέσα σε μας, αλλά και σε όλες τις γενιές ανθρώπων. Αυτό μπορεί να είναι καλό, αλλά μπορεί να είναι και κακό, πολύ κακό! Αυτή τη φορά ο κύριος Πετρουλάκης μας δίνει ένα δυνατό βιβλίο, γραμμένο με τέτοια συνοχή, που κρατάει στον αναγνώστη άριστη συντροφιά. Η αφήγηση ξεκινά τη σημερινή εποχή και μας βρίσκει μέσα σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Στη πορεία η πλοκή μεταφέρεται από το παρών, στο παρελθόν, στη αφετηρία όλων, το 1935, την εποχή που πυροδοτήθηκε το σταφιδικό ζήτημα στη Πελοπόννησο. Μαθαίνουμε παράλληλα από τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του, και τι έχει διαδραματιστεί ενάμιση χρόνο πριν τη σημερινή δίκη. Αυτό το πηγαινέλα στο χρόνο έχει έναν μοναδικό σκοπό, να μας δώσει δηλαδή όλες τις απαραίτητης πληροφορίες για την έκβαση της υπόθεσης. Ο συγγραφέας μας καταπιάνεται σε αυτό το βιβλίο με το θέμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης, με τα ζευγάρια που επιθυμούν να αποκτήσουν διακαώς ένα δικό τους βιολογικό παιδί, τη στιγμή που με φυσιολογικό τρόπο για τους περισσότερους είναι αδύνατον, μιας και το θέμα της υιοθεσίας στην Ελλάδα, που λόγο της τεράστιας γραφειοκρατίας το καθιστά απαγορευτικό. Θίγει παράλληλα θέματα όπως το παράνομο εμπόριο εμβρύων και βρεφών, των οργάνων του σώματος, και τους δεσμούς της οικογένειας, της αιμομιξίας. Η πλοκή είναι καταιγιστική και η ιστορία είναι τόσο τραγική, που την ξεπερνάει μόνο η αρχαία τραγωδία. Δεν της λείπουν η αγωνία, οι ανατροπές, τα δυνατά συναισθήματα και τα ηθικά διλλήματα. Ο κύριος Πετρουλάκης κατάφερε και αυτή τη φορά να μας παρασύρει, αλλά και να μας καθηλώσει με ένα κοινωνικό θρίλερ με σασπένς και δράση έτσι ώστε να μας κρατάει δέσμιους μέχρι τη τελευταία σελίδα του. Του ευχόμαστε να είναι και αυτό του το πόνημα καλοτάξιδο!

Σπύρος Πετρουλάκης- Η Κληρονομιά-εκδόσεις Μίνωας

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Τον Σπύρο Πετρουλάκη τον παρακολουθώ συγγραφικά από το 2014, από το «Παράθυρο της Νεφέλης». Από τότε, οι ιστορίες του με συγκλονίζουν, μέχρι να βγει το επόμενο, που πάλι θα με ταράξει. Βαθιά κοινωνικά και ανθρώπινα, πάντα με κάποια ιστορικά γεγονότα του τόπου όπου εκτυλίσσεται, άλλοτε λίγα άλλοτε αρκετά ώστε να πληροφορούμαστε και να μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής, συνοδοιπόροι στο ταξίδι του. Δεν είναι τυχαίο που δυο βιβλία του έχουν γίνει σειρές και έχουν μεγάλη τηλεθέαση. Προσωπικά προτιμώ να διαβάζω τα βιβλία του παρά να τα βλέπω στην τηλεόραση.

Όταν διάβασα τον τίτλο, την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του «Η κληρονομιά» από τις εκδόσεις Μίνωας που έχουν αγκαλιάσει όλα τα βιβλία του, και τη ζυγαριά, πριν ακόμη διαβάσω την περίληψη, υπέθεσα ότι έχει σχέση με περιουσία, χρηματική διαθήκη. Όμως έκανα λάθος. Πρόκειται για ένα δραματικό μυστικό που περνά από γενιά σε γενιά και καταστρέφει ζωές. Αμέσως μου δημιούργησε αγωνία και περιέργεια. Αναρωτήθηκα: τι σκέφτηκε πάλι ο Πετρουλάκης για να μας ταξιδέψει σε ένα άγνωστο κόσμο και να το διαβάσουμε σε λίγες μέρες; Όπως κι έγινε. Δεν χρειάστηκαν πάνω από τρεις μέρες για να φύγουν μονορούφι οι 487 σελίδες του. Τα συναισθήματα που πάλλονταν μέσα μου ήταν η οργή, η αγανάκτηση, η λύπη, η αγωνία, η αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών, το μίσος, η φρίκη, η εκδίκηση, η δικαίωση, η λύτρωση. Οι πληροφορίες ερχόντουσαν καταιγιστικές, η έρευνα και η βιβλιογραφία που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου, επιβεβαιώνουν την οργάνωση, την εξονυχιστική έρευνα όλων πηγών του, αλλά και των ειδικών ανθρώπων που του δίνουν τις συμβουλές τους, όπως γιατροί, νομικοί, ιστορικοί, πριν αρχίσει να γράφει το κάθε του βιβλίο.

Ο τόπος είναι η Πύλος, στη Μεσσηνία, 26 Αυγούστου 1935. Σταφιδική εξέγερση, συμπλοκή μεταξύ αστυνομικών και σταφιδεργατών. Γνωρίζουμε τον Γιωργή και τον Παναγιώτη, ο οποίος πέφτει αιμόφυρτος. «Πάμε αδελφέ μου! Καλύτερα να πεθάνουμε από βόλι παρά από πείνα» Ο Γιωργής μην μπορώντας ν’ αντέξει το χαμό του φίλου του, παίρνει αμέσως εκδίκηση, τραυματίζοντας σοβαρά έναν αστυνομικό. Αμέσως εγκαταλείπει την Πύλο και πηγαίνει στον Άγιο Σώστη για να κρυφτεί, ζητώντας βοήθεια από τον πλούσιο μεν, σκληρό δε και αδίστακτο θείο του, τον Μεταξόγιαννη. Δουλεύει σκληρά, πολλές ώρες, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μόνη του παρηγοριά η φιλία του με τον Κώστα. Ώσπου γνωρίζει τη Βασιλεία, τον έρωτα του, που δίνει φως στη ζωή του.

Από τον Μεταξόγιαννη, τον κυρίαρχο γης και ψυχών που όλα είναι ιδιοκτησία του, όχι μόνο των εργατών/εργατριών, της οικογένειας αλλά και όλου του συστήματος της εποχής, που είναι τόσο πολύ καλά δομημένος χαρακτήρας, τόσο που τον μισείς και εύχεσαι τον θάνατό του-θαρρείς πως κέντησε με λεπτομέρεια την ψυχή του, πριν μας τον εμφανίσει- ξεκινά μια κατάρα που καλείται να αντιμετωπίζει ο βασικός ήρωας του μυθιστορήματος ο Πάρις, πετυχημένος δικηγόρος που ζει με τη γυναίκα και τις δύο κόρες του. Μια κατάρα που ξυπνά και απαιτεί παλιά χρωστούμενα, με τόκο τη ζωή της κόρης του. Η ασθένεια της αγαπημένης του Αλκυόνης, τον κάνει ένα ανθρώπινο κουρέλι, που ψάχνει για μία λύση ζωής ή θανάτου. Καθώς φτάνει στον πάτο των ενστίκτων και της ηθικής του εξαχρείωσης, ο Πάρις καλείται να αποφασίσει ποιο παιδί του θα θυσιάσει. Όλα έρχονται στο φως μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου οι δικαστές καλούνται να βγάλουν μια δίκαιη ετυμηγορία για ένα έγκλημα που μπορεί να μην υπάρχει ποτέ του όμοιο.

Εκτός από το σταφιδικό ζήτημα, το ιστορικό στοιχείο του βιβλίου, ο Πετρουλάκης θίγει θέματα όπως τους δεσμούς της οικογένειας, το εμπόριο εμβρύων, την αιμομιξία, την τεχνική γονιμοποίηση και την προσπάθεια ενός αθώου να ξεφύγει από τα βάρη του παρελθόντος χωρίς να μπορεί να πιαστεί από κάπου και να τα αποτινάξει από πάνω του. Ο αναγνώστης καλείται έμμεσα να πάρει θέση στα γεγονότα, να πισωγυρίζει στον χρόνο σε κάθε κεφάλαιο όπως το μακρινό 1955 και στο σήμερα, στη διάρκεια της συγκλονιστικής δίκης. Μας συστήνει τον Γιωργή, τη Βασιλεία, τον γιατρό Γεωργακόπουλο και τον γιο του, την πρόεδρο του δικαστηρίου, τη γυναίκα του Πάρη, την Έλενα, τις κόρες του Πάρη, την Ανδριάνα, και πολλά ακόμη πρόσωπα που πλέκονται στο μυθιστόρημα και θα σας συναρπάσουν. Εκτός από την Πύλο, ο Πετρουλάκης μας ταξιδεύει στην Αθήνα, την Πάτρα, την Τρίπολη, τον Άγιο Σώστη, την Τριπολιτσά, την Ιταλία, τις Δολομιτικές Άλπεις.

«Η κληρονομιά» μας δίνει απανωτά χαστούκια, σφίγγει σαν δαγκάνα απειλητικά το στομάχι και την καρδιά μας. Δεν ξέρω με ποια πλευρά θα ταχθείτε, αν το διαβάσετε με τη λογική ή την καρδιά που μας προδιαθέτει στο οπισθόφυλλο ο συγγραφέας. Για μένα, η απελπισία του κάθε γονιού να σώσει το παιδί του από το βέβαιο θάνατο μπορεί να οδηγήσει και σε σκοτεινά μονοπάτια, ας είναι και ασυγχώρητα μερικές φορές. Το σίγουρο είναι ότι θα το απολαύσετε!

Θα έγραφα πολλά ακόμη αλλά δεν θέλω να παρασυρθώ αποκαλύπτοντας άλλα μυστικά και σας χαλάσω το λογοτεχνικό ταξίδι. Καλοτάξιδο να είναι!

Μου κράτησε συντροφιά στις ημέρες της ξεκούρασης.... πραγματικά ένα βιβλίο που δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου αλλά ταυτόχρονα ήθελα να δω τιιι θα γίνει στο τέλος!!

πολλά πολλά συγχαρητήρια στον αγαπητό κ. Πετρουλάκη!!!!

Μια δίκη διεξάγεται στη σημερινή εποχή στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών αλλά ποιος είναι ο κατηγορούμενος και τι έκανε; Γιατί η πρόεδρος του δικαστηρίου δείχνει να τον γνωρίζει; Τι τους συνδέει και γιατί προσπαθεί να φανεί αντικειμενική; Ποιος είναι ο δικηγόρος Πάρις Ρουμελιώτης και γιατί το ατύχημα της κόρης του θα φέρει στο φως τις σκοτεινές στιγμές του οικογενειακού παρελθόντος από το οποίο πάντα προσπαθούσε να ξεφύγει; Πώς συνδέονται όλα αυτά με τις αγροτικές εξεγέρσεις του 1935 στην Πελοπόννησο και μ’ έναν απαγορευμένο έρωτα;

Ο Σπύρος Πετρουλάκης έγραψε μια ενδιαφέρουσα ιστορία με θέμα τις μεθόδους τεχνητής γονιμοποίησης και το μέγεθος της λαχτάρας για ένα παιδί. Πόσο δύσκολο είναι να υιοθετήσει κανείς στην Ελλάδα του σήμερα, τι απάτες συμβαίνουν στον χώρο από επιτήδειους που εκμεταλλεύονται αυτήν την ανάγκη, πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να πέσει θύμα κυκλώματος εμπορίας οργάνων και να γίνουν πράγματα χωρίς να τα γνωρίζει, ως ποιο σημείο φτάνει κάποιος για τη ζωή του παιδιού του και άλλα ερωτήματα απαντώνται σε μια πλοκή που κλιμακώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και εμπλουτίζεται με παράλληλες ιστορίες που κινούνται γύρω από αυτούς τους θεματικούς άξονες για να ενωθούν σε απρόσμενο σημείο. Παράλληλα έχουμε μια ολοζώντανη καταγραφή της δίκης στο Μικτό Ορκωτό με τους μάρτυρες, τις καταθέσεις, τις αγορεύσεις, την απολογία να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο και να διακόπτονται από τη ζωή του Πάρι Ρουμελιώτη δυο χρόνια πριν και από τα γεγονότα του 1935 που αποτελούν και την αφετηρία των εξελίξεων. Οι εναλλαγές των σκηνών δεν κουράζουν ούτε μπερδεύουν, αντίθετα αυξάνουν την αγωνία και το σασπένς όσο πλησιάζουμε στο τέλος.

Ο δικηγόρος Πάρις Ρουμελιώτης λοιπόν μαθαίνει πως η κόρη του έπαθε ένα ατύχημα κι έτσι ανακαλύπτουν πως πάσχει από μυοκαρδιοπάθεια και χρειάζεται επειγόντως μεταμόσχευση. Ο Πάρις και η γυναίκα του, Έλενα, αποφάσισαν να αποκτήσουν παιδιά με τεχνητή γονιμοποίηση, παρά τους δισταγμούς του Πάρι. Τι υπάρχει στο παρελθόν του που τον γέμισε με αμφιβολίες; Μήπως η αγάπη του για την Έλενα και η υποχώρησή του στις επιθυμίες της ξυπνήσει κάτι που καλύτερα να έμενε κρυμμένο και να μην ερχόταν ποτέ ξανά στο φως; Ποιο είναι το τίμημα που θα χρειαστεί να πληρώσει; Πώς συνδέονται όλα αυτά με τον Γιωργή, τον νεαρό αγρότη που πρωτοστάτησε στις εξεγέρσεις του 1935 στην Πελοπόννησο με αφορμή την υποτίμηση της σταφίδας; Ο Γιωργής, κυνηγημένος από την αστυνομία, καταφεύγει στο υποστατικό του θείου του, Μεταξόγιαννη, στη Μεσσηνία κι εκεί εργάζεται σκληρά, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Ο Μεταξόγιαννης του φέρεται απάνθρωπα και τον βάζει να δουλεύει εξοντωτικά, όπως και όλους όσους έχει στη δούλεψή του. Το μόνο φως που υπάρχει στη ζωή του είναι η όμορφη Βασιλεία, μια γυναίκα με την οποία ερωτεύονται κι αυτό θα είναι η αρχή της καταστροφής τους. Τι θα συμβεί ανάμεσά τους και τι καταιγιστικές εξελίξεις θα επιφέρει;

«Η κληρονομιά» του Σπύρου Πετρουλάκη είναι μια τρυφερή μα και σκληρή ιστορία που αγγίζει με σεβασμό και αγάπη την ανάγκη κάποιου να αποκτήσει παιδί. Καλοδουλεμένη πλοκή, καίρια διαχρονικά μηνύματα που με συγκίνησαν, αληθοφάνεια στις πράξεις των χαρακτήρων, αν και οι περισσότεροι δε σκιαγραφούνται πολύ διεισδυτικά, ένα λυτρωτικό τέλος που μου αλάφρωσε την ψυχή και μια σημαντική ανατροπή ως προς το ποια είναι η κληρονομιά που πυροδοτεί αυτά τα σκληρά γεγονότα είναι χαρακτηριστικά που με κράτησαν ως το τέλος του βιβλίου. Τα ιστορικά γεγονότα του 1935 που δίνουν την αφορμή για την έναρξη της ιστορίας τα βρήκα ενδιαφέροντα μιας και δεν τα έχω ξανασυναντήσει σε βιβλιογραφία, κρίμα όμως που δεν αναπτύχθηκαν περισσότερο. Ο Σπύρος Πετρουλάκης και πάλι ρίχνει φως σε ευαίσθητα θέματα και τα διαχειρίζεται ικανοποιητικά με μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές.