Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ σημαντικότερος αὐτοκράτωρ τῆς πρόσφατης ἀρχαιότητος. Ἰσχυρὴ προσωπικότητα ὁ ἴδιος ἔθεσε τὰ θεμέλια τοῦ μετακλασικοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ βασιλεία του ὑπῆρξε περιπετειώδης καὶ ἰδιαιτέρως δραματική. Ἡ νίκη του στὴ γέφυρα τῆς Μιλβίας ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ ἀποφασιστικὲς στιγμὲς τῆς Παγκοσμίου Ἱστορίας, ἐνῷ ἡ νομιμοποίηση καὶ ἡ ὑποστήριξη, ἐκ μέρους του, τοῦ Χριστιανισμοῦ, καθὼς καὶ ἡ ἵδρυση τῆς «Νέας Ρώμης» στὴν θέση τοῦ ἀρχαίου Βυζαντίου συγκαταλέγονται στὶς πλέον βαρυσήμαντες ἀποφάσεις ποὺ ἐλήφθησαν ποτὲ ἀπὸ Εὐρωπαίους ἡγεμόνες. Τὸ γεγονὸς πὼς δέκα αὐτοκράτορες ποὺ ἀνῆλθαν μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον στὸν πάνσεπτο θρόνο τοῦ Βυζαντίου ἔφεραν τιμητικὰ τὸ ὄνομα του, δηλοῖ τὴν ἱστορικὴ σπουδαιότητα τοῦ ἀνδρὸς καθὼς καὶ τὴν ἐκτίμηση μὲ τὴν ὁποία τὸν περιέβαλλαν οἱ ἑπόμενες γενεές.