Ο Δρόμος του Ηρακλή στις δώδεκα πύλες του Ζωδιακού αποτελεί στην ουσία μιά σπείρα που τη βλέπουμε στο λαβύρινθο της Α’ όψης του Δίσκου ν’ ανοίγεται μπροστά του. Μέσα στο λαβύρινθο η πολλαπλότητα γίνεται απλότητα και αντίστροφα.

Η πορεία στο λαβύρινθο φαινομενικά είναι άνοδος στον Άδη, ενώ στην πραγματικότητα είναι άνοδος στο Δέντρο της Ζωής. Ο Ηρακλής είναι Υιός Θεού από γήινη μήτρα και ουράνιο σπέρμα, με άλλα λόγια Παρθενογεννημένος.

Αφού πέρασε την πύλη της Παρθένου, εισήλθε στην έβδομη πύλη του ζυγού. Κλείνοντας τον Ζωδιακό είναι έτοιμος να εισέλθει στον σκοτεινό λαβύρινθο. Σε αυτόν η υπέρτατη θεότητα κατέχει το κέντρο. Οι ενέργειες της δημιουργικής δύναμης βρίσκονται στην εξωτερική περιφέρεια γύρω από τον λαβύρινθο. Ο θεός αγκαλιάζει τα πάντα και το κέντρο του βρίσκεται παντού.

Ο ήρωας στο λαβύρινθο αντιμετωπίζει το τεράστιο έργο να συνενώσει τους δύο πόλους της ύπαρξης του και να συντονίσει, να ενοποιήσει ψυχή και σώμα, έτσι ώστε η δυαδικότητα να δώσει θέση στην ενότητα και να συγχωνευτούν τα ζεύγη των αντιθέτων. Έχει λίγο δρόμο ακόμη για να ολοκληρώσει τους άθλους.

Ως ερμαφρόδιτος υπερνίκησε το φαλλό, ο φαλλός έγινε ρόπαλο, φοβερό όπλο. Στο εξής εμφανίζεται ροπαλοφόρος μέχρι την τελική νίκη, μέχρι το τέλος του λαβυρίνθου.

Σήμερα τον βλέπουμε καταστερισμένο στον Ουρανό με το δεξί χέρι να κρατάει το ρόπαλο και στο αριστερό κλαδί μηλιάς από τον κήπο των Εσπερίδων.