Πόση δύναμη κρύβει μέσα του ο άνθρωπος σε κομβικές στιγμές της ζωής του και πόσο απαραίτητο είναι γι’ αυτόν να τις βιώσει και να τις ξεπεράσει άραγε;
Πόσο ελλιπής θα ήταν, δίχως να γνωρίσει τις περισσότερες δυνατές εκδοχές του εαυτού του, μέσα από ακραίες καταστάσεις ευτυχίας και δυστυχίας ή μέσα από μια καθημερινή ήρεμη ζωή με ό τι αυτό συνεπάγεται;
Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη του να προχωρήσει και να δημιουργήσει μια δική του ιστορία, χρήσιμη ίσως ως παρακαταθήκη στον κύκλο της ζωής;
Πόσο δύσκολη φαντάζει η γνωριμία του με άγνωστες πλευρές του εαυτού του και η ανάληψη της ευθύνης να τις αναδείξει; Θέλει ίσως αρετή και τόλμη…
Κάθε αποχαιρετισμός συνοδεύεται από έντονα, αντικρουόμενα πολλές φορές, συναισθήματα, τα οποία είναι λυτρωτικό, όταν παρουσιάζονται με φωνή τρεμάμενη μεν, παρούσα δε, με επιθυμία και ικανότητα που συνυπάρχει με τον φόβο του αγνώστου, με δειλία και συνάμα αποφασιστικότητα, για την εξερεύνηση της επόμενης ημέρας…
Είθε κάθε μορφή κακοποίησης στη ζωή ενός ανθρώπου, να συνοδεύεται από έναν αποφασιστικό, ηχηρό αποχαιρετισμό και την έναρξη μιας φωτεινής πορείας δίχως Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες…