«Καί ἠξεύρομεν καλά πώς ἐτοῦτο τό πράγμα ὑπερβαίνει τήν ἡμετέραν δύναμιν νά τό τελειώσωμεν καθώς πρέπει ἀλλά βλέποντες τήν πτωχείαν τοῦ γένους μας καί ὁπού κανένας δέν φροντίζει, ἐκάμαμεν ἐκεῖνο πού ἠμπορέσαμεν, διατί τό κατά δύναμιν καί Θεῷ φίλον. Καί ἄν εἶναι τίποτες καλόν, εἶναι ὅλον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ· εἰδέ καί εἶναι σφάλμα, τοῦτο ὅλον εἶναι ἰδικόν μας».
Μόνο να προσυπογράψουμε μπορούμε τις επισημάνσεις που κάνει για το έργο του ο σοφός κληρικός Μάξιμος Καλλιουπολίτης (†1633) κατά αναλογίαν και εμείς για την δική μας προσπάθεια! Δεν έχουμε την αφελή αυταπάτη της τελειότητας. Η Χάρη του Θεού ζητάει από μας το κατά δύναμιν και μας αποτρέπει να «τυλίξουμε στο σουδάριο και να θάψουμε» κρύβοντάς το, το ένα τάλαντο που μας εμπιστεύθηκε και μας έδωσε. Η κατάκριση δεν έρχεται μόνο από το αποτέλεσμα αλλά από την διάθεση που συντρίβει κάθε... αποτέλεσμα!!
Και μεις σαν τον Μάξιμο βλέπουμε «τήν πτωχείαν τοῦ γένους μας» και ότι «δέν γρικᾶ καθένας εἰς τήν ἰδίαν του γλῶσσαν εἰς τήν ὁποίαν ἐγεννήθη τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» και ακολουθούντες τον Μακάριο Πατέρα μας Μελέτιο αποφασίσαμε, συνεχίζοντας το έργο του, να αγωνιστούμε να... λιγοστέψει η πτωχεία του γένους μας και να πλουτίσουν οι αδελφοί μας στη γνώση του Θεού συνειδητοποιώντας τα δύο θεμελιώδη και απαραίτητα κεφάλαια της σχέσης με τον Θεό. Το Βάπτισμα και την προσευχή. Δηλαδή: την αφιέρωση της ζωής σ’ Αυτόν, και την αναφορά ολόκληρης της ζωής σ’ Αυτόν.
Ο Χριστός επισημαίνει ότι ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται. Και ο άγιος Αθανάσιος εναντιούμενος σε κείνους που λένε «πρέπει να πιστεύουμε και να μην εξετάζουμε» απαντά: «Ἀλόγως πιστεύσω καί μή ἐξετάσω -τί δυνατόν; ἤ συμφέρον; ἤ πρέπον; ἤ Θεῷ φίλον; ἤ τῇ φύσει κατάλληλον; ἤ τῷ μυστηρίῳ ἁρμόδιον; ἤ τῆς εὐσεβείας ἄξιον; Καί τί κέρδος ἕξω; ἤ τίς ἡ ὄνησις τῇ διανοίᾳ τῇ μηδέν τούτων λογιζομένη;». Καί πάλιν: «Ἀμελήσω γρα-φῶν, πόθεν ἡ γνῶσις; Καταλείψω γνῶσιν, πόθεν ἡ πίστις;».
Οι διαζευκτικές του επισημάνσεις είναι «μαχαιριές» στην επικρατούσα ευσεβοφανή αφέλεια... Αλόγως πιστεύσω; διερωτάται! και συντρίβει την «ισχύ» της εναντιωματικής ερώτησης λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, ούτε συμφέρον στους χριστιανούς, ούτε πρέπον σε ανθρώπους, ούτε αποδεκτό από τον Θεό, ούτε φυσιολογικό, ούτε αρμόζει στο μυστήριο, ούτε είναι στοιχείο ευσεβείας...!!! Και τι κέρδος θα έχω; Και ποια ωφέλεια στην σκέψη μου αν δεν αναλογίζεται όλα αυτά; Αν θα αδιαφορήσω για την γνώση των Γραφών από πού θα ’ρθει η γνώση του Θεού, από πού η πίστη; Αν δεν μπορείς να περιγράψεις και συνεπώς να μεταδόσεις την πίστη... μάλλον σου είναι «άγνωστη» και κινδυνεύει(ς); Αν δεν είσαι προσεκτικός γνώστης στο τί πιστεύεις, θα καταλήξεις να μην πιστεύεις τίποτε!! Ακόμα και αν βαπτίστηκες... ή μάλλον σε βαπτίσανε!!
Το άλλο κεφάλαιο για τους χριστιανούς και μέσω όλων των Μυστηρίων εκφραζόμενο γεγονός και μυστήριο, είναι η προσευχή. Το δυσκολότερο, ψυχοτεχνικά, θέμα!! Αυτό, που σχεδόν ποτέ δεν συνηθίζεται. Προσευχή είναι συνύπαρξη και ένωση Θεού και ανθρώπου, καθρέφτης της πνευματικής προκοπής, φανέρωση της πνευματικής μας στάθμης, όπως διδάσκει ο μέγας διδάσκαλος της προσευχής άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Η αληθινή συνάντηση με τον Χριστό απελευθερώνει κάτι μέσα μας. Μια δύναμη που δεν ξέραμε ότι είχαμε. Μια ελπίδα. Μια ανθεκτικότητα. Μια καινότητα ζωής να ανακάμψουμε όταν ηττηθούμε. Μια ικανότητα ανάπτυξης και αλλαγής. Μια δύναμη για δημιουργική μεταμόρφωση. Όλα αυτά εφ’ όσον είμαστε μαζί, όταν η Εκκλησία (ιερέας και μεις) προσεύχεται και τελεί τα Μυστήρια, και όχι όταν απλώς παρευρισκόμαστε...! Σε μια τέτοια περίπτωση ισχύει και πάλι ο λόγος του αγίου Ιωάννη ότι «...ὁ ἀγνώμων (εδώ ισχύει ο αγνοών) κύων, κομισάμενος ἄρτον, εὐθέως ἀναχωρεῖ τοῦ δεδωκότος» δηλαδή «το σκυλί που δεν γνωρίζει και δεν αισθάνεται δέσμευση ευχαριστίας μόλις πάρει το ψωμί που του δίνουν φεύγει»!! (Λόγος, Περί προσευχῆς, λβ΄).
Η Εκκλησία, που εμείς χρειαζόμαστε και δεν μας χρειάζεται εκείνη, με αφορμή τα γεγονότα της Βάπτισης του Χριστού και της πέμψης στον κόσμο από τον Χριστό του Αγίου Πνεύματος, θα μας υπενθυμίζει το δικό μας βάπτισμα και την δική μας προσευχητική σχέση με τον Θεό, για μας και τους νεκρούς μας, στις γιορτές των Θεοφανείων και της Πεντηκοστής.
Εκδίδουμε αυτές τις προσευχητικές εκφράσεις σε γλώσσα κατανοητή ώστε να ισχύσει η παρακλητική αίτηση της Θείας Λειτουργία, να καταλάμψει το ακήρατο φως της Θεογνωσίας τους της διανοίας μας οφθαλμούς εις κατανόηση των πραττομένων και λεγομένων...
Συνεκδίδουμε και την τελετή των αγίων εικόνων και τον, ως του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου παραδιδόμενον Κατηχητικό Λόγο, που διαβάζεται στην αγρυπνία της Αναστάσεως. Επισυνάπτεται εν τέλει, επίμετρος σχολιασμός κατ’ αντιστοιχίαν των Ακολουθιών και του Λόγου. Προσευχόμενοι παρακαλούμε να μας συμπεριλαμβάνετε στους «...δι’ οὕς προσάγετε τήν αἴτησιν».