Το βιβλίο αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα δικό μου. Το γράφουν όλες οι νοικοκυρές του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, αιώνες τώρα. Και δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί βιβλίο μαγειρικής ή βιβλίο πολιτισμού.

Το σίγουρο είναι πως οι συνταγές του, παραδοσιακές μικρασιάτικες, έρχονται από πολύ παλιά. Πόσο μακριά κανείς δεν ξέρει. Πώς; Άλλες πέρασαν από στόμα σε στόμα, άλλες καταγράφηκαν, τις πιο πολλές φορές ανορθόγραφα, σε σημειωματάρια, που κιτρίνισαν κρατημένα σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό. Όπως επίσης σίγουρο είναι ότι σε αυτό το βιβλίο ό,τι καταγράφεται είναι αυθεντικό και πάντα με σεβασμό, όπως ακριβώς μου μεταφέρθηκε.

Το βιβλίο αποκαλύπτει μια ιδιότυπη γαστριμαργική αισθητική, σωτήρια μυστικά παρασκευής, απόηχο μιας πλούσιας, αν μη τι άλλο, σε συναισθήματα και ένταση κοινωνικής ζωής, από χαρά, γέλιο, μα και πόνο.

Η εθνικότητά τους είναι ό,τι και η εθνικότητα της Μικράς Ασίας, ή όπως το λέει ο Μικρασιάτης Σεφέρης: «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη, ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα. Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή τού ανθρώπου κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί».

Το βιβλίο αυτό προσφέρεται στους αναγνώστες για να αποτυπώσει και να συνεχίσει κάτι ακόμα από την παράδοση της Μικράς Ασίας. Γιατί όπως έχει πει πάλι ο Σεφέρης: «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνουμε και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον».