Η Βίκυ Κλεφτογιάννη, μετά τις «14 ζωές στη Σαλονίκη», επιστρέφει με μια νέα συλλογή διηγημάτων, αφιερωμένων στις γυναίκες-λεύκες, που χαρίζουν το ασήμι τους στον ήλιο. Είκοσι τρία διηγήματα κυρίως δύο και τριών σελίδων με ταξίδεψαν, με γοήτεψαν, με ξάφνιασαν.

Στη συλλογή καταγράφονται ποικίλες ιστορίες με θεματικό άξονα τις γυναίκες. Τα κείμενα ξεδιπλώνονται με υπονοούμενα γύρω από την εκάστοτε ιστορία και καταφέρνουν σε αυτές τις λίγες σελίδες να με γεμίσουν εικόνες αλλά και απορίες που απαντώνται σχεδόν αμέσως. Δεν έχουμε δηλαδή μια ευθύγραμμη ρεαλιστική αφήγηση αλλά κείμενα-ποταμάκια που κυλάνε πότε φεγγοβολώντας και πότε κάτω από σκιές ώσπου να βγουν στη θάλασσα του τέλους κι έτσι να αποκτήσουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στην «Πλατεία Ελευθερίας», η λύτρωση από την κακοποίηση αλλά και τα δεσμά της ηρωίδας που λες ότι φτιάχτηκε από «Από πέτρα», ο λόγος που δεν άφησαν τη «Στεφανία» να αποχαιρετήσει τη νεκρή μητέρα της, «Η στροφή» κι εκείνο το μοιραίο ατύχημά της, το ρολόι του ναυαγού που έσωσε η ιδιοκτήτρια του «Αμέρικα», η έλλειψη έμπνευσης που δε γεμίζει τη «Λευκή σελίδα» της, ένα κορίτσι που ζει με τη γιαγιά της περιμένοντας τους γονείς της που είναι μετανάστες στη Φρανκφούρτη κι είναι αισιόδοξη γιατί το φθινόπωρο είναι «Ένας πολύ καλός άνθρωπος», «Η γάτα» που ξυπνάει τα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα όταν τον στέλνει για τσιγάρα, η γυναίκα που κατάφερε να γλυτώσει από το βομβαρδισμένο Χαλέπι και κατέφυγε στο «Δέλτα Αξιού» γεμάτη αγωνία για κείνη και για το τι απέγινε ο γιος της, «Μνήμη από πορσελάνη» για μια γυναίκα που έζησε αξέχαστα γεγονότα και τώρα δύει η μέρα της, ένα κορίτσι ντύνεται άντρας για να δουλέψει στο καρνάγιο και φτιάχνει τον «Δίκταμο», το πρώτο της σκαρί και πολλά άλλα κείμενα μου κράτησαν υπέροχη συντροφιά.

Οι «Λεύκες» έχουν όμορφο λεξιλόγιο, ζωντανές σκηνές και ποικίλους χαρακτήρες, είναι ξεχωριστές κι έχουν την εξής ιδιομορφία: δε βιάζονται να τελειώσουν και να ξεδιπλωθούν αλλά ταυτόχρονα αφηγούνται ολοκληρωμένα και χωρίς βιασύνες ή προχειρότητες αυτό που θέλουν παρά το στενό όριο των σελίδων. Από τα νησιά του Αιγαίου, την Αμοργό, τη Χίο, στη βόρεια Ελλάδα κι από κει σε αυλές, σε σπίτια, σε αγκαλιές και σε βουνά, παντού μας ταξιδεύει η συλλογή αυτή, που είναι ντυμένη με καλολογικά στοιχεία και διακριτικό λυρισμό.