Τὸ 1204, πολεμιστὲς ἀπὸ τὴ δυτικὴ Εὐρώπη μὲ σύμβολό τους τὸν σταυρὸ ­κατέλαβαν τὴν πρωτεύουσα τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, κατέλυσαν τὴ βυζαντινὴ ἔννομη τάξη καὶ λεηλάτησαν μὲ μανία τὴν πλουσιότερη πολιτεία τοῦ μεσαιωνικοῦ μεσογειακοῦ κόσμου. Οἱ ὀδυνηρὲς γιὰ τὶς τύχες τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου συνέπειες τῆς τέταρτης σταυροφορίας εἶναι γνωστές. Μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Κωνσταντινούπολης, οἱ σταυροφόροι, Φράγκοι καὶ Βενετοί, μοίρασαν μεταξύ τους τὰ ἐδάφη τῆς Ρωμανίας, ἐγκαθιδρύοντας στὸν ἑλληνικὸ χῶρο τὴν ξένη κυριαρχία. Ἡ διείσδυση καὶ ἐπικράτηση τῆς Δύσης στὴν Ἀνατολὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σπουδαῖα κεφάλαια τῆς ἱστορίας τῆς Εὐρώπης.

Θεωρούμενη μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς καθολικότερης εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας, ἡ ἐποχὴ ποὺ συνηθίζουμε νὰ καλοῦμε «λατινοκρατία» καί, εἰδικότερα, «βενετοκρατία» ἀποδεικνύεται μείζων περίοδος τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Καὶ τοῦτο, γιατὶ τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο παρουσιάζει στὸ διάστημα αὐτὸ ἀφενὸς προσαρμοστικότητα στὶς θεσμικὲς ἀλλαγές, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν οἰκονομικὴ ἐξίσωσή του μὲ τοὺς ξένους, καὶ ἀφετέρου πολιτισμικὴ ἀντοχὴ καὶ εὐρωστία ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει γόνιμη ἐπικοινωνία μὲ τοὺς Δυτικοευρωπαίους, ὁδηγώντας το ἐν τέλει στὴν παραγωγὴ νέας πολιτισμικῆς ἔκφρασης.

Τὸ ἱστορικὸ ὑλικὸ ποὺ συγκεντρώνεται στὸ παρὸν πόνημα ἀποσκοπεῖ νὰ λειτουργήσει ὡς πρόκληση γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἔρευνας τῶν ζητημάτων τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν τὴν περίοδο τῆς βενετοκρατίας στὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Τὸ ἔργο ­φιλοδοξεῖ νὰ προσφέρει μὲ εὔληπτο τρόπο τόσο στὸν εἰδικὸ ὅσο καὶ στὸ εὐρύ­τερο μορφωμένο κοινὸ μία σύνθεση τῶν ἤδη ἐγνωσμένων. Πρόκειται γιὰ ἐγχειρίδιο μὲ ἀποδέκτη τὸν νέο σπουδαστή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐξοικειωμένο ἐρευνητὴ καὶ γενικότερα τὸν κάθε ἐνδιαφερόμενο νὰ προσεγγίσει τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ παρελθόν.