Είναι ωραίο να ταξιδεύεις μέσα από τα βιβλία και πόσο μάλλον, όταν αυτά σε χαρακτηρίζουν. Ως Ελληνίδα, θυμήθηκα τις ρίζες μου και ελαφρώς μου θύμωσα που βασικά στοιχεία της Αρχαίας Ελληνικής ιστορίας έχουν μείνει στο χρονοντούλαπό μου. Ως άνθρωπος ξεχνάμε, και πολλά τα θεωρούμε δεδομένα. Μια γροθιά στο στομάχι, ήταν η συγκεκριμένη νουβέλα που με αφύπνισε και μου υπενθύμισε που είμαι, που ανήκω.Η ιστορία, έχει πολλές εναλλαγές και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Μια αναδρομή στο Δωδεκάθεο και στις αντιπαλότητες, τα πάθη, οι μάχες κι οι εξαπατήσεις που είχαν μείνει σε εκκρεμότητα στο μυαλό μου. Οι Θεοί ζωντανεύουν μέσα από την απλή και κατανοητή γραφή του Βασίλη Καννά και ολοένα με παρακινεί να παραμείνω ξάγρυπνη για να μάθω αν τελικά βρέθηκε εκείνο το Ερμάγειο. Η Αρχαία Ελληνική μυθολογία ζωντανεύει και τελικά αναρωτιέσαι μήπως δεν υπήρξε ποτέ ως μύθος, απλά ζουν αναμεσά μας. Ίσως εκείνες οι δεύτερες σκέψεις, έχουν τελικά πρωταρχικό ρόλο;

Όπως και να ‘χει, το συγκεκριμένο βιβλίο με ταξίδεψε γλυκά και δεν κρύβω την αγωνία μου πως περιμένω και το δεύτερο. Θα ήταν ιεροσυλία, αν ο Βασίλης Καννάς αφιέρωνε ένα βιβλίο για τους Θεούς του Ολύμπου!