Ο ποιητής Αλέξανδρος Αγγέλου (1883-1980), με το σημαντικότατο έργο του –περιέχεται στον παρόντα τόμο και για πρώτη φορά εκδίδεται– δεν εντάσσεται σε καμιά κατηγορία συγγραφέων, από αυτούς οι οποίοι ασχολήθηκαν και έγραψαν στην αρμάνικη βλάχικη γλώσσα. Είναι φωτεινή εξαίρεση, διότι σε ηλικία 18-22 ετών έγραψε τα αριστουργήματα του ανά χείρας, με τη λογική διδάκτορα γλωσσολογίας, επιστήμη την οποία σπούδασε στη συνέχεια. Το σύνολο των πρωτογενών αρμάνικων λέξεων που χρησιμοποίησε ξεπερνούν τις 6.000! Και πέραν τούτου, όλα τα θέματα της ζωής των Αρμάνων Ελληνοβλάχων τα εξέθεσε και τα ανέλυσε μέσα από τον πρισματικό φακό που λέγεται γυναίκα.
Το έργο του είναι ύμνος στην Αρμάνα – Βλάχα (Βλάχισσα), που δικαιολογημένα την αναδεικνύει ως τον καραβοκύρη του πλοίου που ονομάζεται «Βλάχων βίος, ιστορία και πολιτισμός». Τέτοια έκδηλη αγάπη, τέτοιον γιγάντιο σεβασμό, τέτοια γοητευτική λατρεία προς τη γυναίκα, σε όλες της τις εκφάνσεις (μάνα, σύζυγος, κόρη, αδελφή, γιαγιά) και σε όλες της τις γήινες, θεϊκές και μεταφυσικές δράσεις της, δεν έχω συναντήσει σε άλλους συγγραφείς, πεζογράφους ή ποιητές, της χώρας μας ή και ξένους. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έχω την τιμή της μελέτης των χειρογράφων του έργου του Αλέξανδρου Αγγέλου και την τιμή της επιμέλειας και έκδοσης του ανά χείρας τόμου.