Ο Αόρατος Άνθρωπος είναι ένα μυθιστόρημα με τριπλό επίπεδο ανάγνωσης.

Κατ’ αρχάς είναι μια ιστορία μυστηρίου ή τρόμου, όπως χαρακτηρίστηκε όταν πρωτοεκδόθηκε. Η αορατότητα είναι κάτι μη κατανοητό, κάτι παράδοξο. Η αρχική έκπληξη, η αμφισβήτηση της λογικής και της σταθερότητας μετατρέπονται σε τρόμο από το μη αντιληπτό και απροσδόκητο. Ο άνθρωπος έχει συνηθίσει το τάδε αίτιο να παράγει το δείνα αποτέλεσμα. Το μη προβλέψιμο, το έξω από τις λογικές και στερεότυπες ερμηνείες προκαλεί ανισορροπία, είτε αυτή λέγεται ψυχική, πνευματική έως κοινωνική.

Κατά δεύτερον είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, μια πρόζα ψυχολογικής αγωνίας. Ο Γκρίφιν, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, κάνει μια απίστευτη ανακάλυψη. Τι χωρίζει το καλό από το κακό σε μια τέτοια περίπτωση; Ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες; Βλέπουμε έναν άνθρωπο της επιστήμης, έναν ερευνητή, που η εξωτερική του ιδιομορφία (αλμπινισμός) και οι έρευνές του τον οδηγούν στην απομόνωση, σε μια κρίση μεγαλείου, σε φιλόδοξα σχέδια που η εξέλιξή τους θα πυροδοτήσει τις δραματικές αλλαγές. Η αγωνία κορυφώνεται καθώς ο θηρευτής γίνεται θήραμα, ο θύτης θύμα, οι αδαείς επαΐοντες, ο όχλος δικαστής και κριτής.

Κατά τρίτον πρόκειται για ένα ψυχογράφημα. Τον πρωτεύοντα ρόλο έχει ο ψυχισμός του Γκρίφιν, του αντι-ήρωα πρωταγωνιστή, αλλά επαρκέστατοι ψυχολογικά είναι και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως ο γιατρός Κεμπ, ο αλήτης Μάρβελ, η κυρία Χολ. Με δυνατούς διαλόγους και σκηνές δράσης, γίνεται άμεσα αντιληπτή η νοοτροπία του χωριού, της πολίχνης και της πρωτεύουσας. Η αορατότητα που ο Γκρίφιν θεωρεί κάτι θαυμαστό, μια “θεία δύναμη”, γίνεται κατάρα που θα φέρει ολέθρια αποτελέσματα. Η ευφυΐα και η τρέλα έχουν δυσδιάκριτα όρια και πιστεύω ότι αυτό είναι και η ουσία του συγκεκριμένου μυθιστορήματος: η διαχείριση του μη συμβατικού από το άτομο και την κοινωνία.

Ο Αόρατος Άνθρωπος ανήκει επάξια στην κλασική λογοτεχνία, γιατί είναι από τα έργα που ατσαλώνει ο χρόνος, μια ιστορία που μιλάει για τον άνθρωπο, την άνοδο και την πτώση του, μια ιστορία που διδάσκει χωρίς όμως ίχνος διδακτισμού.