Μία από τις άστατες ημέρες του χειμώνα ήταν και εκείνη. Τα σύννεφα είχαν κατέβει λόγου του ανέμου χαμηλά προς την απέναντι οροσειρά και κινήθηκαν σε διαδρομές πάνω στους βραχώδεις λόφους. Το ψύχος είχε παγώσει τα πάντα, ενώ το λιγοστό φως είχε περάσει και σιγά – σιγά είχε σβήσει. Ο ουρανός άπλωνε ψυχρούς τόνους του γκρι στις πιο κάτω περιοχές έως τη γη, φανερώνοντας ότι προμηνυόταν θεομηνία.
Την προηγούμενη ημέρα το απόγευμα είχαν προσλάβει στην αγροικία καινούργιο κηπουρό, έναν ασπρομάλλη γέρο, συμπλήρωμα θαρρείς στο βουκολικό τοπίο της περιοχής. Ο τόπος αυτός, στον οποίο είχε έρθει, δεν ήταν μέρος συχνών επισκέψεων. Όλα τα πράγματα στην αγροικία έδειχναν ότι ο χρόνος γυρνούσε προς τα πίσω οτιδήποτε σαν αδυσώπητος εχθρός. Το άρωμα της εγκατάλειψης, εκεί που η σφοδρότητα των δυνάμεων της φύσης κυριαρχούσε, έκανε το μέρος αφιλόξενο.