Οι κούκλες της σιωπής δεν μιλάνε, παρά μόνο όταν ανοίξουν τα φώτα, εκείνα τα αμυδρά φώτα μέσα στο σκοτεινό ατελιέ που σαν φάντασμα μοιάζει η φιγούρα κάποιου ζωγράφου φορώντας ένα κίτρινο καπέλο γερμένο στο ένα του μάτι, σαν σε κουκλοθέατρο που ξεπηδάει μέσα από την φλόγα του τζακιού κι όμως εκείνος συνεχίζει και ζωγραφίζει κόκκινες κούκλες, πράσινες κούκλες και μπλε κούκλες λίγο πριν το δειλινό, γεμίζοντας τον δικό του κόσμο με ροζαλές τσιχλόφουσκες...
Για μένα ήσασταν οι μούσες μου, ξέρατε πάρα πολύ καλά πόσο σας αγαπούσα, πόσο πολύ λάτρευα το χρώμα και την μυρουδιά του σώματός σας, πόσο η κραυγή του πόθου μου για σας με κρατούσε στην επαγρύπνηση της ζωής. Τα βράδια σας χτένιζα τα μακριά μαύρα σας μαλλιά, κάνοντας έρωτα με τα στήθη που ζωγράφιζα γεμάτος ηδονή και σας σκέπαζα με τον κόκκινο μανδύα του οργασμού...
Σας μισώ, σας μισώ...
Και με μια αποτρόπαια κίνηση ξήλωσε το ξεθωριασμένο καβαλέτο και άρχισε να κόβει ένα, ένα τα κεφάλια τους, πέφτοντας αβοήθητες μπροστά στα μάτια των...