Στο μοναδικό αυτό στην Ελλάδα πλήρες βιβλίο παρουσιάζονται όλα τα παλιά και τα προσφάτως ευρεθέντα αποσπάσματα της Σαπφώς, χωρίς καθόλου παραλήψεις ή απλοποιήσεις σε μετάφραση και με εισαγωγή και σημειώσεις του Βασίλη Παπαγεωργίου.

Διαβάζουμε πώς η Σαπφώ νιώθει έρωτα και αγάπη για φίλες της ή για γυναίκες και κορίτσια του κύκλου της, αγωνία και έγνοια για το αν τα αισθήματά της θα βρουν ανταπόκριση, ειρωνεύεται τις αντίζηλές της, δίνει επιθαλάμιες συμβουλές, υμνεί ή ζει λατρευτικές στιγμές με επικλήσεις σε ανώτερες δυνάμεις, θαυμάζει και περιγράφει με αισθησιασμό σώματα, ενδύσεις, μιλά με αβρότητα για τη φύση, τις εκφάνσεις της, τα αντικείμενα και τους τόπους της, για πράγματα γήινα, καθημερινά, κοινότυπα και για πράγματα υψηλά, για πράγματα απτά, συγκεκριμένα και αφηρημένα. Και κάθε τόσο μας θυμίζει ότι γράφει, ότι είναι ποιήτρια που έχει την ανάγκη των Μουσών, της λύρας της, της ποιητικής δεξιότητας, των ακροατών της και πιθανώς άλλων που αγαπούσαν να την απαγγέλλουν.
 
Τα αποσπάσματα της Σαπφώς, τα μικρά και μεγάλα σπαράγματά της, δεν δημιουργούν την αίσθηση της απόσπασης, της έλλειψης, του χάσματος. Ίσως γιατί δεν έχουν απλά σωθεί, διανύοντας τόσα χρόνια και τόση ιστορία, αλλά μας έχουν πάνω απ’ όλα δοθεί. Είναι ένα δώρο που παραδόξως και με τα λόγια του Θανάση Βαλτινού, ενός άλλου φιλαίσθητου και απεριττόλεκτου συγγραφέα, προσφέρει το παρόν του με αυτοτέλεια, που δίνεται ακατάπαυστα, που δεν ζητά τίποτε από μας, που μας αφήνει να το απολαύσουμε την ατέρμονη πάντα στιγμή στην οποία μας ανοίγεται.