Το παρόν δοκίμιο αποτελεί μια προσπάθεια προσέγγισης του μεγάλου ηθικού ζητήματος της εποχής μας: τη θανάτωση ζώων για να χρησιμοποιηθούν ως τροφή, ένδυση, ψυχαγωγία, επιστημονική έρευνα κ.ο.κ. Η αιχμή του κειμένου εντοπίζεται στη φιλμική καταγραφή των βιαιοτήτων απέναντι στα ζώα, χωρίς όμως να αξιώνει να γίνει ένα δοκίμιο για τον κινηματογράφο. Μέσω των καταγεγραμμένων παραστάσεων και των εικόνων που αναδεικνύουν τα σχετικά ντοκιμαντέρ εισάγεται μια νέα διάσταση του ορατού, η οποία μας επιτρέπει να μετασχηματίσουμε διαδεδομένες ιδέες και στάσεις, όπως η αρνησανθρωπία και η μεταφραστική απροσδιοριστία του πόνου των ζώων. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται μια αναδιαμόρφωση της οπτικής μας κουλτούρας, με στόχο να ενταχθεί σε αυτή ο πόνος των ζώων ως αναπόσπαστο μέρος της.