Ο Μπερνάρ Μαρί Κολτές άφησε ένα πλήρες και ολοκληρωμένο έργο, ικανό να διασφαλίσει τη μετάβαση από ένα νεκρό θεατρικό τοπίο στην αναβίωση του θεάτρου και πιο συγκεκριμένα από την παρακμή των θεατρικών μορφών στην αναγέννησή τους. Η δημιουργία ενός ανανεωμένου, πρωτότυπου και επαναστατικού θεατρικού «μοντέλου» αποδεικνύει ότι ο συγγραφέας φέρνει εις πέρας ένα έργο που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας μεταβατικής εποχής: στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο προβάλλεται επιτακτική η ανάγκη αναζήτησης μιας ταυτότητας ή μιας σταθεράς ακόμα και αν αυτή οριοθετείται ανάμεσα στο μόνιμο και το εφήμερο. Στο σημείο αυτό, διαπιστώνουμε ένα παράδοξο που προκύπτει από τον φαντασιακό και ιδεατό συνδυασμό της σταθερότητας και της ρευστότητας, έννοιες αντινομικού χαρακτήρα, οι οποίες ωστόσο δημιουργούν μια κοινωνικο-θεατρική πραγματικότητα κατά την εκπνοή του 20ού αιώνα.
Το θεατρικό έργο του Κολτές εξετάζεται εδώ από την οπτική της μελέτης του σημείου: η σημειολογική ανάλυση συνδυάζει αφενός μεν τις παραδοσιακές προσεγγίσεις της θεματικής, στυλιστικής και ρητορικής ανάλυσης, αφετέρου δε τις πιο πρόσφατες μεθόδους, δηλαδή την κοινωνικο-κριτική, την ψυχοκριτική και τη δομική ανθρωπολογία. Η σημειολογικού τύπου ανάλυση κρίνεται απαραίτητη για την κατανόηση ενός θεατρικού κειμένου, το οποίο προορίζεται εξ ορισμού για να ανα-παρασταθεί, δηλαδή για να ερμηνευθεί εκ νέου.
Ο συγγραφέας δεν κρύβει τίποτα, ακριβώς όπως εκείνοι που φοβούνται ότι θα προδοθούν λέγοντας ψέματα. Ο Κολτές καταγγέλλει, με την ειλικρίνειά του, το χυδαίο και το αισχρό.
Παρόλα αυτά, δεν πλήττει και δεν προσβάλλει κανέναν. Εκφράζεται με απλότητα και τολμά να εκφράσει, με τον δικό του τρόπο, τον ακατανόμαστο πόθο όλων των “κακο-γεννημένων” (mal-nés).