Το παρόν βιβλίο αναφέρεται στη σχέση της γνώσης με το πάθος, στο πλαίσιο της νεότερης πολιτικής φιλοσοφίας. Εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους τίθενται τα ζητήματα της γνώσης και της εμπειρίας, της θεωρίας των παθών, της επιστήμης και της ιδεολογίας, του υποκειμένου και της πράξης. Μιλά για την ειδημοσύνη, την αυθεντία και τη σοφία, αλλά και για την αδαημοσύνη, την αμάθεια και την άγνοια, πάντα σε συσχέτιση με το πολιτικό στοιχείο.
Με τη βοήθεια στοχαστών και φιλοσόφων όπως ο Μακιαβέλλι, ο Πασκάλ, ο Χομπς, ο Ντεκάρτ, ο Σπινόζα και ο Λάιμπνιτς, επιχειρείται να εξηγηθεί γιατί, στην εποχή μας, οι θεωρίες συνωμοσίας κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Η δύναμη αυτών των θεωριών έγκειται στο ότι είναι αληθοφανείς και ικανοποιούν ανορθολογικά το πάθος για γνώση, χωρίς όμως καθόλου να προσφέρουν μια επαρκή γνώση του πάθους.
Στις δύσκολες παρούσες συνθήκες, είναι απαραίτητη η πολιτική επινόηση για την εύρεση μιας νέας ισορροπίας μεταξύ ορθολογικότητας, γνώσης, πάθους, εμπειρίας και πράξης. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τα πράγματα και τον κόσμο, νοηματοδοτώντας τη ζωή μας και ανοίγοντας μια προοπτική απελευθέρωσης και σωτηρίας των ανθρώπων.