Οι πλείστοι από τους 53 νέους είναι καλά τοποθετημένοι στην ποίηση του Αναγνωστάκη. Μου θυμίζουν τις θέσεις-διαθήκη του ποιητή όπως π.χ. ότι η σάτιρα συνιστά κομβικό στοιχείο σε σύγχρονα πολιτικά ποιήματα. Επίσης αρνούνται –όπως ο Αναγνωστάκης– όλα όσα λέγονται για μια «ποίηση της ήττας» (της εποχής του) και συμφωνούν ότι «Δεν είναι ποίηση της ήττας, αλλά μια αγωνία, ένα άγχος για την εποχή μας.
Όταν εκείνη η εποχή τελείωσε, τελείωσε και η ποίηση». Νέοι είναι! Αν δεν εξέφραζαν την αγωνία τους για την εποχή τους, τότε δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ νέοι, αλλά από παιδιά θα είχαν γίνει αυτόματα μεσήλικες. Αυτή είναι η επιτυχία του ΣΠΕΚ: το ότι οι 53 νέοι πήραν τη δάδα από το χέρι του Μανόλη για να εκφράσουν την αγωνία τους για τη δική τους σημερινή εποχή. Ελπίδα οι νέοι σαν γράφουν. Αλλιώς δεν θα είχαμε ποίηση της ήττας αλλά ήττα της ποίησης.