Δυο - τρεις φράσεις και μία κίνηση κυριαρχούσαν στα οικογενειακά τραπέζια τα μεταπολεμικά αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και τη δεκαετία του ‘70… Οι φράσεις προέρχονταν από γονείς, παππούδες και γιαγιάδες και απευθύνονταν κυρίως στα παιδιά τα οποία μιζέρευαν όταν στο τραπέζι υπήρχε φαγητό που δεν τους άρεσε και αρνούνταν να φάνε, έστω και αν δεν το δοκίμαζαν.
«Ε, καημένη πείνα!», «Ε, ρε, και να ‘ρχόταν το ‘41 για δυο μέρες, όχι παραπάνω», «Πού να βλέπατε τι τραβούσαμε στην πείνα». Η κίνηση ήταν χαρακτηριστική, όταν έπεφτε κατά λάθος καμιά φέτα ψωμί από το τραπέζι… Έσκυβαν, έκαναν το σταυρό τους, την έπιαναν, την ξεσκόνιζαν, τη φιλούσαν και την ξανάβαζαν στο τραπέζι για να την φάνε. Ήταν η εποχή που η μεγάλη πλειοψηφία, με εξαίρεση ελάχιστους, έλεγε
«το ψωμί, ψωμάκι»…
Ουσιαστικά το βιβλίο περιλαμβάνει μια περιήγηση, τραγική και πολύ σκληρή, στη δυσκολότερη περίοδο που πέρασε το νησί και οι κάτοικοί του στη μέση του 20ού αιώνα. Μια περιήγηση ανατριχιαστική από τη βαρβαρότητα των Γερμανών κατακτητών. Η Κατοχή έμεινε στην ιστορία της Χίου ως το μελανότερο σημάδι του 20ού αιώνα και ήταν τυχεροί όσοι κατάφεραν, με πολλές δυσκολίες, να επιβιώσουν. Και βέβαια υπήρξαν και οι άτυχοι που δεν τα κατάφεραν…